Ο Διάλογος Της Διοτίμας Και Του Σωκράτη Για Τον Έρωτα

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

O Έρωτας είναι Πάθος και Επιθυμία, και είναι δαίμονας μεγάλος, ο έρωτας είναι ο μεσάζοντας μεταξύ των θεών και των θνητών.

O έρωτας είναι ο μόνος ο οποίος μπορεί να μας κάνει για πάντα θεούς ή για πάντα να μείνουμε θνητοί.

Και αν ο έρωτας δηλαδή το πάθος και η επιθυμία, αποκτήσουν εθισμό προς τα θεϊκά, τότε τέλεια θα φιλοσοφούμε, και οδηγός μας θα είναι το αγαθό, αν όμως το πάθος και η επιθυμία αποκτήσουν εθισμό προς τα άλογα και θνητά, τότε θα γίνουμε λάτρης των απολαύσεων και ηδονών του σώματος, με κίνδυνο να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και να χαθεί για πάντα η αθανασία της ψυχής μας.

Με λίγα λόγια ο θάνατος της ψυχής μας επέρχεται αν και όταν απωλέσει η ψυχή για πάντα τον θεϊκό Νου, διότι ο Νους δεν αντέχει τις νωθρές, κακές ψυχές, οπότε μία ψυχή που έχει χάσει το θεϊκό Νου δεν θα διαφέρει σε τίποτα από το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο της Γης, άγριο και ήμερο δεν έχει καμία σημασία, διότι η ύαινα για παράδειγμα γεννιέται και πεθαίνει ύαινα, ο σκύλος γεννιέται και πεθαίνει σκύλος, το πρόβατο γεννιέται και πεθαίνει πρόβατο, ενώ ο άνθρωπος γεννιέται θνητός, αλλά μπορεί να ξαναγίνει θεός.

                               

morfeas sky

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ (ΠΟΡΟΣ)
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΝΗΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ (ΠΕΝΙΑ)

Πρόσεξε και μην τα μπερδεύεις. Όλα μα όλα στον υλικό κόσμο είναι έρωτας, δηλαδή έλξη, δηλαδή πάθος και επιθυμία. Για να θεωθούμε πρέπει πρώτα να ερωτευτούμε την θεϊκή μας φύση και νοητή ουσία, και όχι την θνητή μας φύση. Διότι Πατέρας μας είναι ο Θεός (Πόρος) ενώ μητέρα μας είναι η θνητή φύση (Πενία)...ΕΠΙΛΟΓΗ

(Η Αφροδίτη συμβολίζει την γέννηση της ανθρώπινης θεϊκής ψυχής, το πνεύμα του πυρός, το οποίο έχει αμετάβλητο - έμφυτο θεϊκό έρωτα προς τον Αγαθό Νου. (Νους και ψυχή).

Γι᾽ αυτόν προφανώς τον λόγο έγινε συνοδός και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρως, (ψυχή), επειδή συνελήφθη την ημέρα της γέννησής της και επειδή συγχρόνως είναι μέσα του έμφυτος ο έρωτας προς το ωραίο. (Αγαθό Νου),

Και η Αφροδίτη είναι ωραία. 

Χρόνια Πολλά στους Πνευματικά Ερωτευμένους Ανθρώπους διότι όταν ο Έρως είναι θεϊκός τότε γινόμαστε στολίδι ο ένας για τον άλλο σώμα και ψυχή, και σε τίποτα δεν διαφέρουμε από τους θεούς.

Γι'αυτό και η καθαρή, αγνή, ελεήμων, ψυχή, που δίνει τα πάντα απλόχερα χωρίς απολύτως τίποτα να ζητά, (ανιδιοτελής αγάπη), είναι φίλος μόνον με τα όμοια της, τις θεϊκές ψυχές.

Ενώ τα ζώα συμπεριφέρονται σαν αγέλη από τα άλογα πάθη και τις άλογες επιθυμίες, τα ζωώδη ένστικτα.

Μόνον τα όμοια αλληλοκατανοούνται στον βαθμό που τους ενώνει η κατανόηση της σοφίας του νοηματικού λόγου της ψυχής.

Αν είχαμε όλοι το ίδιο μυαλό και την ίδια ευφυία θα είμασταν όλοι Ένα.

Η σοφία όμως δεν μπορεί να υπάρξει στον κόσμο των θνητών, παρά μόνον ο έρωτας, ο μεσάζων έρωτας θεός για την σοφία, είτε ο έρωτας για την θνητή μας φύση την Πενία για όλα τα θνητά.

Παράδειγμα:

Τι είναι αυτή η ακαταμάχητη έλξη (έρωτευμένος) που προκαλείται μεταξύ δυο ανθρώπων; Το πνεύμα; ή το σώμα; 

Όταν δυο άνθρωποι έλκονται πνευματικά (με το Νου και την καρδιά) τότε το σώμα ακολουθεί το πνεύμα και ο έρωτας γίνεται θεϊκός σώμα και ψυχή ως ένα. 

Όταν όμως δύο άνθρωποι ενώνονται σωματικά μόνον για τις ηδονές (sex)  και τους λείπει το πνεύμα, (ο Νους και η καρδιά), τότε δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα υπόλοιπα ζώα του γήϊνου ζωϊκού βασιλείου. (ζωώδη ένστικτα).

Σε όλα συμμετέχει το πνεύμα, και η δόνηση του πνεύματος διαφέρει.

Και το μεν πάθος υπάρχει στην ύλη αλλά αν αυτό αποκτήσει εθισμό προς το νόημα της ψυχής ακολουθεί τον νοηματικό λόγο της ψυχής, ενώ όταν αποκτά εθισμό προς το σώμα τότε ακολουθεί τα παρ(ά)λογα πάθη και τις παρ(ά)λογες επιθυμίες του σώματος.

Όταν δε όλα είναι σε Αρμονία και έχουν την ίδια τάση και όταν και τα δύο στηρίζονται στο λογισμό της ψυχής, τότε γίνεται δικαιοσύνη, διότι ο ισοδύναμος εθισμός τους αφαιρεί την υπερβολή της επιθυμίας. (τα ζωώδη ένστικτα).

morfeas sky

Όποιος είναι γνώστης αυτών των πραγμάτων είναι άνδρας δαιμόνιος, όποιος γνωρίζει μόνον άλλα πράγματα, είτε πρόκειται για το χώρο της επιστήμης, είτε των χειρωνακτικών εργασιών, αυτός είναι χυδαίος. 

Ο Διάλογος Της Διοτίμας Και Του Σωκράτη Για Τον Έρωτα

«Μα τι τέλος πάντων», είπα, «θα μπορούσε να είναι ο Έρωτας; Μήπως θνητός;»

Σημείωση: στην θέση του Έρωτα βάλτε τον άνθρωπο.

«Μα τι τέλος πάντων», είπα, «θα μπορούσε να είναι ο άνθρωπος; Μήπως θνητός;»

«Σε καμιά περίπτωση.»

«Τότε τί;»

«Όπως και στα παραδείγματα που αναφέραμε προηγουμένως, κάτι μεταξύ θνητού και αθανάτου.»

«Δηλαδή, Διοτίμα, τι;»

«Δαίμων μέγας, Σωκράτη. Αφού βέβαια καθετί δαιμονικό βρίσκεται μεταξύ θεού και θνητού.»

«Και ποια είναι», είπα εγώ, «η ιδιαίτερη ικανότητά του;»

«Να διερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους, και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς.

Και καθώς βρίσκεται στη μέση μεταξύ των δύο συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο. 

Με τη μεσολάβηση αυτού του δαίμονα (θείος έρωτας για την θεϊκή μας φύση) υπάρχει οποιαδήποτε επικοινωνία και συνομιλία των θεών με τους ανθρώπους, επικοινωνεί και ενόσω είναι ξάγρυπνοι αλλά και όταν κοιμούνται.

Όποιος είναι γνώστης αυτών των πραγμάτων είναι άνδρας δαιμόνιος, όποιος γνωρίζει μόνον άλλα πράγματα, είτε πρόκειται για το χώρο της επιστήμης, είτε των χειρωνακτικών εργασιών, αυτός είναι χυδαίος. 

Τέτοιοι, λοιπόν, δαίμονες υπάρχουν πολλοί και πολλών ειδών.

Ένας από αυτούς είναι και ο Έρωτας.

«Ποιος είναι ο πατέρας του», ρώτησα τότε εγώ, «και ποια η μητέρα του;»

«Αυτό», απάντησε, «απαιτεί περισσότερο χρόνο για να στο διηγηθώ. Θα στο πω όμως.

Όταν ήρθε στον κόσμο η Αφροδίτη, (η ενέργεια - οι αισθήσεις της φωτιάς το πυρί η ψυχή ενώθηκε με τον Αγαθό Νου και γεννήθηκε το πνεύμα του πυρός το θεϊκό γένος των ανθρώπων), είχαν τραπέζι οι θεοί, με τους άλλους μαζί και ο Πόρος, ο γιος της Μήτιδας.

Σαν απόφαγαν, ήρθε, όπως θα περίμενε δα κανείς σε μεγάλο φαγοπότι, η Πενία για να ζητιανέψει, και στεκόταν εκεί κοντά στην πόρτα. 

(η Πενία είναι το πνεύμα της Αρμονίας της κατώτερης θνητής σύνθετης μεταβαλλόμενης φύσης των πλανητών).

Ο Πόρος τότε μεθυσμένος από το νέκταρ βγήκε έξω στον κήπο του Δία (εισήλθε στην κατώτερη φύση των πλανητών που δημιουργεί ο Δίας), και, καθώς είχε βαρύνει, (θνητό σώμα) έπεσε και κοιμήθηκε. (έπεσε σε λήθη η ψυχή).

Η Πενία εκείνη την ώρα, οδηγημένη από την ανέχειά της, συνέλαβε το σχέδιο να αποκτήσει παιδί από τον Πόρο. Πλαγιάζει λοιπόν κρυφά δίπλα του και έτσι συνέλαβε τον Έρωτα. 

(η Πενία είναι το πνεύμα της κατώτερης σύνθετης φύσης, η κατώτερη φύση, ενώθηκε με τον Θεάνθρωπο, και δημιούργησε τα δικά της ανθρώπινα θνητά διαχωρισμένα σώματα για να υποδεχτούν τις ανθρώπινες ψυχές-μονάδες του Θεανθρώπου - πνεύμα του πυρός).

Γι᾽ αυτόν προφανώς τον λόγο έγινε συνοδός και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρως, επειδή συνελήφθη την ημέρα της γέννησής της και επειδή συγχρόνως είναι μέσα του έμφυτος ο έρωτας προς το ωραίο. 

Και η Αφροδίτη είναι ωραία. 

Σαν γιος λοιπόν του Πόρου και της Πενίας που είναι ο Έρως (η ανθρώπινη ψυχή)  βρίσκεται στην εξής κατάσταση 

Πρώτον είναι πάντα φτωχός (όταν τον οδηγεί η κατώτερη άλογη σύνθετη φύση του) και κάθε άλλο παρά απαλός και ωραίος, όπως νομίζει ο πολύς κόσμος. Αντιθέτως, είναι τραχύς, ρυπαρός, ξυπόλυτος, άστεγος· πλαγιάζει πάντα χάμω, χωρίς στρώμα, κοιμάται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό σε σκαλοπάτια και στις άκρες του δρόμου· μοιράζεται τη φύση της μάνας του (θνητή φύση των πλανητών) και έχει για συγκάτοικο πάντα τη στέρηση. (Ανάγκες του σώματος).

Σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του (ο θνητός άνθρωπος σύμφωνα με την θεϊκή φύση της ανθρώπινης ψυχής) επιβουλεύεται τα ωραία και τα εκλεκτά, είναι γενναίος, ριψοκίνδυνος, ορμητικός, κυνηγός τρομερός, που σκαρφίζεται συνεχώς τεχνάσματα, συγχρόνως όμως προικισμένος με πόθο για τη γνώση της αλήθειας αλλά και επινοητικότητα, διαρκώς σε όλη του τη ζωή αγαπά τη σοφία, δεινός σαγηνευτής, μάγος, σοφιστής.

Και δεν είναι η φύση του όμοια με αθάνατου ούτε όμως πάλι με θνητού. Άλλοτε μέσα στην ίδια μέρα ανθεί και ζει, όταν βρει τα μέσα, άλλοτε πεθαίνει, μα ξαναζωντανεύει πάλι χάρη στη φύση του πατέρα του. Ό,τι αποκτά κάθε φορά τρέχει σιγά σιγά και χάνεται. 

Δεν είναι λοιπόν ο Έρωτας (η ενσαρκωμένη ψυχή) ποτέ ούτε τελείως φτωχός σε μέσα ούτε πλούσιος. Και μεταξύ σοφίας και ανοησίας βρίσκεται πάλι στη μέση.

Τα πράγματα έχουν δηλαδή ως εξής: κανείς θεός δεν αγαπά τη σοφία, ούτε ποθεί να γίνει σοφός -γιατί είναι. Ούτε και κάποιος άλλος αν είναι σοφός, αγαπά τη σοφία.

Όμως, από την άλλη, ούτε και όσοι είναι ανόητοι έχουν τον πόθο να γίνουν σοφοί. 

«Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ανυπόφορο στην ανοησία, το ότι, χωρίς να είναι κανείς ωραίος, αξιοσέβαστος και γνωστικός, μένει ικανοποιημένος με τον εαυτό του.

Όποιος λοιπόν δεν θεωρεί πως κάτι του λείπει, εκείνος και δεν επιθυμεί αυτό που δεν φαντάζεται ότι του λείπει.»

«Ποιοι είναι λοιπόν, Διοτίμα, εκείνοι που φιλοσοφούν, αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι ανόητοι;»

«Αυτό πια», είπε, «είναι φανερό ακόμα και σε ένα παιδί: όσοι βρίσκονται μεταξύ των δύο. Ένας από αυτούς είναι και ο Έρως. Διότι η σοφία είναι προφανώς από τα ωραιότερα πράγματα, και ο Έρως είναι έρωτας προς το ωραίο.

Συνεπώς ο Έρως (πάθος κι επιθυμία) είναι κατ᾽ ανά­γκην φιλόσοφος, και ως φιλόσοφος είναι κάτι μεταξύ σοφού και ανοήτου.

Αιτία και γι᾽ αυτό είναι η καταγωγή του. Ο πατέρας του ήταν σοφός και επινοητικός, η μητέρα του όμως ούτε σοφή ούτε επινοητική.»

morfeas sky

Μόνον οι Έμψυχοι δεν ελέγχονται διότι είναι Άνθρωποι Ελεύθεροι στο Νου (Nόηση) και στο πνεύμα (ψυχή=καρδιά).

ΕΔΩ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ; 

Αν είπε ο Σωκράτης ότι ένα ξέρει ότι δεν ξέρει τίποτα, τότε αυτό τι είναι;

«Αλίμονο σ' αυτούς που δεν γνωρίζουν ότι δεν γνωρίζουν αυτό που δεν γνωρίζουν» - Σωκράτης.

Διάλογος της Διοτίμας απευθυνόμενη στον Σωκράτη  

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ανυπόφορο στην ανοησία, το ότι, χωρίς να είναι κανείς ωραίος, αξιοσέβαστος και γνωστικός, μένει ικανοποιημένος με τον εαυτό του.

«Όποιος λοιπόν δεν θεωρεί πως κάτι του λείπει, εκείνος και δεν επιθυμεί αυτό που δεν φαντάζεται ότι του λείπει.»

 

morfeas sky

Είναι αδιανόητο να ζητούν οι άνθρωποι την αθανασία και όλη τους την ζωή να ασχολούνται με τα θνητά.

Οι θεοί μόνον με τους θεούς μιλούν!
οι θνητοί ασχολούνται μόνον με τα θνητά!

Όποιος είναι γνώστης αυτών των πραγμάτων είναι άνδρας δαιμόνιος, όποιος γνωρίζει μόνον άλλα πράγματα, είτε πρόκειται για το χώρο της επιστήμης, είτε των χειρωνακτικών εργασιών, αυτός είναι χυδαίος. (Διοτίμα διάλογος με τον Σωκράτη).

Είσαστε χυδαίοι λοιπόν!

morfeas sky

Δαιμόνιος Α ν-δρας σημαίνει οξυδερκής Άνθρωπος? Άνθρωπος που δεν τον ορίζει το σώμα αλλά ο ίδιος ορίζει το μέτρο που είναι φρόνιμο να λειτουργεί? 

Ο Άνθρωπος που κατανοεί και γνωρίζει τη κάθε στιγμή ποιος είναι?

Στα ερμητικά κείμενα γράφει ότι ο Νους εκτός από μία κακή ψυχή, σιχαίνεται μια νωθρή ψυχή. Όποιος άνθρωπος λοιπόν είναι νωθρός, δηλαδή δε βαριέσαι, τι με νοιάζει εμένα, το μόνο που με ενδιαφέρει μια καλή ζωή εδώ να έχω, φοβάμαι το ένα, φοβάμαι το άλλο, γιατί είμαι δειλός! τότε τι σχέση μπορεί να έχεις εσύ με το Θεό;

Ο Άνθρωπος λοιπόν που κατανοεί τον εαυτό του είναι αυτό ακριβώς που λέει η Διοτίμα στον Σωκράτη: Επιβουλεύεται τα ωραία και τα εκλεκτά, είναι γενναίος, ριψοκίνδυνος, ορμητικός, κυνηγός τρομερός, που σκαρφίζεται συνεχώς τεχνάσματα, συγχρόνως όμως προικισμένος με πόθο για τη γνώση της αλήθειας αλλά και επινοητικότητα, διαρκώς σε όλη του τη ζωή αγαπά τη σοφία, δεινός σαγηνευτής, μάγος, σοφιστής.

Α ν-δρας σημαίνει αυτός ο άνθρωπος που δρα και δεν κάθεται αποσβολωμένος νωθρός υπομένοντας τα πάντα.

morfeas sky