morfeas sky

   Αυτή, είναι η επιστήμη της νόησης, η περίσσεια των θεϊκών αγαθών κι η κατανόηση του θεού, αφού ο κρατήρας (Νους της ψυχής) είναι θεϊκός. ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ  ΛΟΓΟΣ Δ Ερμής Τρισμέγιστος:   Και ο μεν κόσμος είχε έναντι των ζώων το πλεονέκτημα της αθανασίας, ενώ ο άνθρωπος είχε έναντι του κόσμου το πλεονέκτημα του Λόγου και του Νου.  Ο άνθρωπος έγινε θεατής του έργου του δημιουργού. Και τον μεν Λόγο τον μοίρασε σε όλους τους ανθρώπους, το Νου όμως ακόμη όχι, όχι επειδή κάποιους φθονεί, καθόσον ο φθόνος δεν προέρχεται από κει, αλλά δημιουργείται κάτω στις ψυχές των ανθρώπων, που δεν διαθέτουν Νου. Έδωσε διαταγή στον κήρυκα να διακυρήξει τα εξής στις καρδιές των ανθρώπων:εσύ καρδιά, που έχεις την δυνατότητα, βαπτίσου μέσα σε αυτόν τον  κρατήρα,  εσύ που πιστεύεις ότι θα ανυψωθείς προς αυτόν που έστειλε κάτω τον κρατήρα, εσύ, που γνωρίζεις τον σκοπό, για τον οποίο δημιουργήθηκες. Και όσοι αντιλήφθηκαν το κήρυγμα και βαπτίστηκαν στον Νου, αυτοί πήραν μέρος σ

   Ο Σωκράτης λίγο πριν να πιει το κώνειο. Και να λυπάται και γι'αυτό να θεωρεί ότι πάσχει, κι αυτό είναι πραγματικότατο κι αληθέστατο, αλλά δεν είναι έτσι. Γιατί αυτά είναι τα ορατά. Η όχι; Βέβαια. Και σε αυτήν την περίπτωση δεν απορροφάται η ψυχή από το σώμα; Πως λοιπόν; Γιατί κάθε υλική ευχαρίστηση και λύπη είναι σαν το καρφί και καρφώνει την ψυχή μέσα στο κορμί και την τρυπά και την κάνει μέρος του σώματος και την κάνουν να νομίζει ότι αυτά είναι τα αληθινά, που λέει και το σώμα.  Κι επειδή έχει την ίδια γνώμη με το σώμα και με τα ίδια πράγματα χαίρεται και νομίζω ότι αναγκάζεται να γίνεται ομότροπος και ομότροφος με αυτό, με αποτέλεσμα να μην φτάνει ποτέ καθαρή στον Αδη, αλλά πάντα να είναι δεμένη άρρηκτα με το σώμα, με αποτέλεσμα όσο το δυνατόν ταχύτερα, να ξαναπέφτει σε άλλο σώμα κι εκεί να φυτρώνει σαν να είναι φυτεμένη κι επομένως να μην μετέχει σε αυτό που είναι θεϊκό και καθαρό και μοναδική αγνότητα. Αλλά η ασεβής ψυχή παραμένει στη δική της ουσία και

ΛΟΓΟΣ Ι "ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ" ΤΟΥ ΕΡΜΗ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ "ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ" (το κατ'εξοχήν Αγαθό, o Aγαθός Νους) Τον χθεσινό λόγο, Ασκληπιέ, σου τον αφιέρωσα και τον σημερινό είναι δίκαιο να τον αφιερώσω στον γιο μου, αφού εξάλλου αποτελεί επιτομή των "Γενικών Λόγων", που απευθύνονται σ'αυτόν. Ο Θεός, λοιπόν, και Πατέρας, και το Απόλυτο Αγαθό, γιε μου, έχουν την ίδια φύση και μάλλον την ίδια ενέργεια. Διότι η φύση αποτελεί ονομασία για τη μείωση και την αύξηση, έννοιες που αφορούν τα μεταβλητά και κινητά. Αντίθετα, η ενέργεια αφορά τα αμετάβλητα και τα ακίνητα, δηλαδή τα θεϊκά κι εκείνα απ'τ' ανθρώπινα, τα οποία αυτός θέλει να είναι έτσι. Σε άλλο σημείο όμως κάναμε λόγο σχετικά με την ενέργεια, καθώς και σχετικά με τις υπόλοιπες θεϊκές κι ανθρώπινες έννοιες, τις οποίες πρέπει να φέρουμε στο νου μας τώρα. Η ενέργεια, λοιπόν, αυτού είναι η θέληση του κι η ουσία αυτού, η επιθυμία του να υπάρχουν τα πάντα. .........   δεν είναι όμως το ί