Αρμονία και ισορροπία

Αρμονία και ισορροπία Ζώντας μέσα σε διακυμάνσεις έντονης συναισθηματικής φόρτισης και παλινδρομώντας στα άκρα της ηδονής και της οδύνης, της χαράς και του πόνου, χάνουμε τεράστια ποσά ενέργειας, αποδυναμώνουμε τον εαυτό μας, αυτοπυρπολούμαστε, καιγόμαστε, αδειάζουμε.
Πώς να επιτύχουμε την πολυπόθητη ισορροπία που φέρνει την αρμονία στην ζωή μας; Την ίαση; Που ξυπνάς το πρωί και βλέπεις μια κούκλα στον καθρέφτη σου γιατί δεν ξοδεύτηκες την προηγούμενη; Μήπως απομακρύνοντας ακαριαία κάθε τι που την διαταράσσει;
Όπου μπορεί να γίνει, κάνουμε αυτό. Πρόσωπα και καταστάσεις που προκαλούν δυσαρμονία στην ψυχοσύνθεση μας τα κρατούμε με τακτ σε απόσταση.
Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει πάντα. Άτομα του στενού οικογενειακού μας κύκλου, ασθένειες, ατυχήματα; Είναι εφικτό να γίνουμε Βούδες και να περνούν όλα από μπροστά μας σαν συννεφάκια; Όχι, δεν είναι εφικτό πριν την φώτιση.
Βέβαια η ικανότητα προσαρμογής στα εκάστοτε περιβάλλοντα εξασφαλίζει την επιβίωση του είδους. Αλλά εμείς δεν είμαστε είδος, είμαστε ο Άνθρωπος, που δοκιμάζει την ζωή στην ύλη.
Δεν έχω πρόταση. Πάντως να νιώθουμε ευγνωμοσύνη και να απολαμβάνουμε τις όμορφες, τις γλυκές και ήμερες μέρες μας, όταν αυτές έρχονται. Την γαλήνη.

Διάβασα μια ενδιαφέρουσα ανάλυση για τον πόνο.
Γράφει ο Άγγελος Τσιώνας

Δεν τον θυμάσαι, αλλά αυτός σε ξέρει καλά. Ήταν ο πρώτος που σε υποδέχτηκε στον κόσμο. Έστησε όλο το σκηνικό «γιορτής» του ερχομού σου. «Οι πόνοι της γέννας είναι ευλογία», διατείνεται η κάθε μητέρα. Άραγε το νεογέννητο βρέφος έχει την ίδια άποψη;
Για τους περισσότερους από εμάς, ο πόνος του ερχομού μας στον κόσμο δεν υπάρχει σαν ανάμνηση, αλλά ήταν εκεί. Πιστοποιήθηκε με το πρώτο κλάμα, με το μελανό από την πίεση κορμί, με το τρέμουλο από το κρύο… Όχι… εδώ το κλίμα δεν είναι εύκρατο!
Κι αφού σε υποδέχτηκε έτσι, «γιορτινά», άρχισε να σε εκπαιδεύει. Πάντα εκεί… δίπλα σου… σε κάθε ανήσυχη νύχτα που κοιλοπονούσες, σε κάθε «μη» που άκουγες, κάθε φορά που κάποιος εφιάλτης σε κατέκλυζε με φόβο, σε κάθε τιμωρία που στόχο είχε να σε κάνει «καλό παιδί», όταν έπεσες από το ποδήλατο, όταν μια παρέα πιτσιρικάδων σε άφησε έξω από το παιχνίδι, όταν πήρες το πρώτο «Β» στους βαθμούς σου, όταν δεν βρήκες ανταπόκριση στον παιδικό σου έρωτα, όταν οι εξετάσεις δεν πήγαν τόσο καλά όσο σου είπαν ότι θα έπρεπε, όταν δε βρήκες την ιδανική εργασία, όταν δε βρήκες την κατάλληλη σύντροφο, όταν τα παιδιά σου δεν ακολουθούν αυτά που εσύ πιστεύεις, όταν δοκίμασες να εκδηλώσεις την αλήθεια σου και σε απέρριψαν αυτοί των οποίων την αποδοχή έμαθες να επιζητείς.
Πάντα εκεί… άγρυπνος φρουρός, στις αμφιβολίες σου, στην απογοήτευσή σου, στις τύψεις σου, στη θλίψη σου, στο φόβο σου, στο θυμό σου, όταν νιώθεις μόνος. Αφοσιωμένος εκπαιδευτής – δεσμώτης… ο Πόνος!
Γαλούχησε τον χαρακτήρα σου. Έθεσε τα όριά σου μέσα στον κόσμο. Σε έμαθε μέχρι που μπορείς να κινείσαι και πως, τί μπορείς και τί δεν μπορείς να κάνεις, και κάθε φορά που «ξεχνιόσουν» ήταν και είναι πάντα εκεί να στο θυμίζει… πονώντας σε!
Μαστίγιο και καρότο! Το καρότο όμως, είναι σχεδιασμένο ώστε να σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τροχιά του μαστίγιου. Και αυτό έχει ένα μόνο σκοπό… να σε σμιλέψει!
Κάθε του χτύπημα και μια πληγή, που σιγά σιγά αλλάζει σχήμα, γίνεται όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο πλατιά. Μέχρι να πάρεις τη μορφή που χρειάζεται ώστε να είσαι άλλο ένα κατάλληλο δοχείο, που θα φιλοξενεί όλη αυτή την διαστρέβλωση που ο πόνος προκαλεί. Και τότε σκληραίνεις… και είσαι έτοιμος πια και εσύ να τον μοιράσεις στις γενιές που ακολουθούν.
Ο πόνος έχει χτίσει τα περιοριστικά σου όρια. Έγινε το σημείο αναφοράς σε μια περιφέρεια έξω από το κέντρο σου, έξω από την ουσία σου.
Έμαθες να λες «ευχαριστώ» και «πάλι καλά», όταν δεν πονάς. Γνώρισες την ηδονή του ουδέτερου, που έρχεται όταν ο πόνος παύει. Το αυτονόητο έγινε ζητούμενο! Τα κριτήριά σου αλλοιώθηκαν από τον πόνο. Και έτσι, το μόνο που πιστεύεις και επιδιώκεις είναι η αυτοσυντήρηση του ΕΓΩ.
Παρόλο, όμως, που υπήρξες «καλός μαθητής» συνεχίζεις να πονάς! ...

Χώμα και νερό είναι, αέρας και φωτιά. Γιατί πονάει τόσο η ζωή στην ύλη;

....

Πολύ καλό το κείμενο!..χωρίς λόγια..παρά μόνον δυο λέξεις: Άγνοια, και δίπολο ψυχρό θερμό, (φωτιά-αέρας), που σμιλεύονται μέσω της τριβής, πάνω στην γη και το νερό.

Με δύο λόγια να πω κι εγώ οτι είναι άγνοια ασφαλώς. Έλλειψη παιδείας, λάθος διαπαιδαγώγηση. Μας τα μαθαίνουν όλα λάθος κι αν αντισταθούμε μας τα επιβάλουν.
Και σκέφτομαι μήπως δεν φταίνε καν η γη και το νερό αλλά ο αέρας και η φωτιά, που μας άγουν και μας φέρουν μέσω του νερού, δημιουργώντας παλίρροια μέσα μας. Πλημμυρίδα και άμπωτη.

Αν δεν υπήρχε ο αέρας και η φωτιά δεν θα υπήρχε και η ζωή στην Γη.
Η γη και τα νερά αυτή την ζωή εκδηλώνουν και τίποτα περισσότερο ..το σκότος.

Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι και το πνεύμα, φωτιά-αέρας, δεν εκδηλώνει το δίπολο....απλά έχει αθάνατο αισθητό σώμα μέσα στον κτιστό κόσμο..χωρίς ανάγκες..τρέφεται από την ενέργεια μέσα στο κτιστό σύμπαν, , ενώ η σάρκα από την κατωφερή ενέργεια της Γης με κόπους και πολλά βάσανα.

Άρα αυτό είναι η ζωή των τεσσάρων στοιχείων, η ζωή στην γη. Και ο Άνθρωπος πρέπει να αποκτήσει τον έλεγχο των στοιχείων και να μάθει να οδηγεί αυτός και όχι τα συναισθήματα. Διαφορετικά είναι έρμαιο της φύσης.

Μην ξεχνάς οι ανάγκες της σάρκας κάνουν τον άνθρωπο άλογο θηρίο! και άλογο εγωϊστή! που θέλει να αποκτήσει τα πάντα πατώντας επί πτωμάτων.

Πώς δημιουργείται αυτός ο φοβερός ανταγωνισμός αντί να υπάρχει σύμπνοια και αλληλοστήριξη; Τι είναι αυτό που μας γεννά την επιθυμία να είμαστε ανώτεροι από τους άλλους; Και γιατί έχουμε τόση ανάγκη την επιβεβαίωση και την αποδοχή; 

Όταν έχω ανάγκες να τραφώ, ανάγκες να πάρω ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, να βρω έναν ή πολλούς ερωτικούς συντρόφους, να αποκτήσω πολλά λεφτά για να ικανοποιήσω τις υλικές επιθυμίες μου, να ξεχάσω ότι κάποτε θα γεράσω, και θα πεθάνω, ότι χρειάζεται να εργαστώ σκληρά σαν δούλος για να αποκτήσω τα υλικά αγαθά που μου λείπουν, καταπατώντας την ελευθερία μου, τότε δεν ζω ελεύθερος, αλλά είμαι σκλάβος ολόκληρη την ζωή μου των επιθυμιών της σάρκας, και των αισθήσεων, το πάθος, και την ηδονή, που μου προκαλλεί η άλογη σάρκα.


Έστω. Έστω οτι είναι αναγκαία όλα αυτά και πρέπει να ικανοποιηθούν. Όμως τι μας χωρίζει; Γιατί φθονούμε την πρόοδο του άλλου; Και γιατί τόσα χρόνια δεν αναρωτιόμαστε σαν ανθρωπότητα για όλα αυτά τα θέματα, πώς θα μπορούσαμε να τα επιλύσουμε; Αυτήν την ακραία, την απόλυτη συναισθηματική βία.
Διάβασα ένα ωραίο σημείο, σχετικοάσχετο, ρίξτο μια ματιά.

Φέρτε στο νου σας το αρχαίο “Συμπόσιο”, έτσι όπως μας το περιγράφει ο Πλάτωνας. Στην αρχή, δυο γνωστοί μεταξύ τους, ο Απολλόδωρος και ο Γλαύκων, βαδίζουν από το Φάληρο προς την Αθήνα, και στη διαδρομή ο Απολλόδωρος διηγείται τα οσα είχε ακούσει από τρίτον άνθρωπο, που είχε παρευρεθεί στο περίφημο Συμπόσιο. Αυτό ήταν ένα δείπνο στην οικία του Αγάθωνα, που ήταν ο νικητής ενός πρόσφατου διαγωνισμού θεατρικών συγγραφέων, και στο δείπνο αυτό παραβρέθηκαν μερικοί εκλεκτοί γνωστοί και φίλοι του Αγάθωνα, για να γιορτάσουν τη νίκη-του. Μεταξύ των συνδαιτημόνων ήσαν ο Σωκράτης, ο Αριστοφάνης, και μερικοί άλλοι. Ο καθένας τους λοιπόν εκφωνεί έναν αυτοσχέδιο λόγο για να εξυμνήσει τον Έρωτα (είτε το θεό, ή το συναίσθημα, ή καί τα δύο). Την “παράσταση” φυσικά κλέβει ο Σωκράτης, που μιλά με λόγια που προκαλούν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, και είναι πολύ διαφορετικά από όλων των υπολοίπων. Κατά τη διάρκεια της φιλικής αυτής συνάθροισης, οι συνδαιτήμονες σερβίρονται με νερωμένο κρασί από τους “παίδες”, τους δούλους και τις δούλες δηλαδή, που δεν μιλούν ποτέ, παρά μόνο υπηρετούν τις ανάγκες των “κυρίων-τους”. Αργότερα καταφθάνει στη συντροφιά ψιλομεθυσμένος κι ο Αλκιβιάδης με την παρέα του, βγάζει κ’ εκείνος ένα λόγο — παρά το μεθύσι του — και ένας-ένας πέφτουν αποκαμωμένοι για ύπνο — όλοι εκτός απ’ το Σωκράτη, που το κρασί φαίνεται να μην έχει καμία επίδραση επάνω-του. Τους βάζει λοιπόν όλους για ύπνο, οι δούλοι συγυρίζουν, κι ο Σωκράτης αναχωρεί για το Λύκειο (το αρχαίο γυμναστήριο στην περιοχή του Λύκειου Απόλλωνα).

Ωραία η διήγηση αυτή του Πλάτωνα, ενδιαφέρουσα καί για το φιλοσοφικό, καί για το πολιτισμικό περιεχόμενό της, αλλά εμάς εδώ μας ενδιαφέρει από διαφορετική σκοπιά. Μας δίνει την αίσθηση του οτι οι άνθρωποι — κάποιοι άνθρωποι — εκείνη την εποχή και στη συγκεκριμένη κοινωνία, είχαν λύσει τα βιοποριστικά προβλήματά τους, και είχαν άφθονο χρόνο για να σκέφτονται και να φιλοσοφούν, να τρώνε και να πίνουν, χωρίς να έχουν την καθημερινή έγνοια της επιβίωσης. Φυσικά, αφού είχαν τους δούλους. Αυτοί οι «παίδες», που ο Πλάτωνας μας τους σκιαγραφεί στο παρασκήνιο, ήσαν υπεύθυνοι για όλη τη χειρωνακτική εργασία που απαιτούσε ένα συμπόσιο σαν κ’ εκείνο, και φυσικά όχι μόνο γι’ αυτό· ήσαν επίσης εκείνοι που θα όργωναν τα χωράφια, θα θέριζαν τον καρπό, θα ζύμωναν το ψωμί, θα τρυγούσαν τ’ αμπέλια, θα ετοίμαζαν το κρασί, θα έστρωναν τα τραπέζια, και θα έκαναν όλες τις απαραίτητες εργασίες ώστε να μπορούν οι κύριοί τους να μαζευτούν, να συζητήσουν, και να γράψουν άλλοι έργα θεατρικά, κι άλλοι φιλοσοφικά, που παρέμειναν σαν έργα κλασικά μέχρι τις μέρες μας.

Ένας από τους κύριους λόγους που άνθισαν οι τέχνες, η φιλοσοφία, και η επιστήμη στην αρχαία Αθήνα ήταν οτι για πρώτη φορά κάποιοι άνθρωποι βρέθηκαν να είναι τελείως ελεύθεροι από το βάρος της επιβίωσης, και άφησαν το πνεύμα-τους να καρποφορήσει. Στο υπόβαθρο όμως της ελευθερίας-τους βρίσκονταν οι δούλοι. Χωρίς αυτούς, ο Αριστοφάνης αντί να γράφει κωμωδίες μπορεί να ζύμωνε το ψωμί-του για να ζήσει· κι ο Σωκράτης, αντί να γυρίζει από δω κι από κει εκνευρίζοντας αυτούς που νόμιζαν οτι κατείχαν τη γνώση, μπορεί να τρυγούσε αμπέλια και να πατούσε σταφύλια. Βέβαια δεν αρκούν οι δούλοι για ν’ ανθίσει το πνεύμα. Δούλοι βέβαια υπήρχαν και στην αρχαία Ρώμη, όπου το πνεύμα άνθισε πολύ λίγο· όπως και στα φεουδαρχικά βασίλεια του Μεσαίωνα, όπου δεν άνθισε καθόλου.

Εφ' όσον την δουλεία την έχουμε απορρίψει ως απαράδεκτη και ασύμβατη με την έννοια της ισότητας μεταξύ των ανθρώπων, άρα τι πιθανότητες υπάρχουν για την ανθρωπότητα να βρει χρόνο να λύσει τα βαθιά φιλοσοφικά της ζητήματα;


Ρωτάς γιατί;
Με όποιον δάσκαλο καθήσεις αυτά τα γράμματα θα μάθεις.
Είδες εσύ να μας καθοδηγεί ένας φωτισμένος ανθρώπινος Νους;
Ακόμη και Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΝΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ αφού ΔΙΕΣΠΑΣΕ τα πάντα, και μας εγκλώβισε σ'αυτόν τον κόσμο, και το σώμα, ΔΕΝ ΠΑΡΕΜΒΑΙΝΕΙ! ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΜΑΣ ΜΈΣΑ στην Λήθη της σάρκας να την λατρεύουμε!

Αυτή είναι η ζωή στην Γη, τι δεν καταλαβαίνεις;
Σκλάβοι και αφέντες! από την οικογένεια μας, έως ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία της Γης.

Αναρωτήθηκα μόλις τώρα και σε ρωτώ. Τι μας κάνει τόσο διαφορετικούς τον έναν από τον άλλον; Είμαστε από τα ίδια υλικά, σώματα και ψυχές. Με ποιον τρόπο γίνεται η διαφοροποίηση μας; Οι εμπειρίες προηγούμενων ζωών που διαμόρφωσαν την ψυχή; Οι εμπειρίες και οι μνήμες αυτής της ζωής;

'Όχι! δεν είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό! Αλλά από τα Ανόμοια Τέσσερα στοιχεία! όλα μαζί ενωμένα!~
Τι σχέση έχει η θεϊκή ανθρώπινη ψυχή με τα Τέσσερα στοιχεία γη, νερό, αέρας, φωτιά; ΚΑΜΙΑ!

ΑΝ ΗΤΑΝ Η ΚΤΙΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΝΟΝ ΦΩΤΙΑ, Ή ΜΟΝΟΝ ΑΕΡΑΣ, Ή ΜΟΝΟΝ ΝΕΡΟ, Ή ΜΟΝΟΝ ΓΗ, ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΟΜΟΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ..
ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΑΤΩΦΕΡΗ ΚΟΣΜΟ ΟΜΩΣ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΜΕΝΑ ΑΡΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΟΜΟΙΑ!!

Ναι, αλλά όλων μας τα σώματα είναι φτιαγμένα από τα τέσσερα αυτά στοιχεία ενωμένα. Δεν είναι ίδια όλα τα ανθρώπινα σώματα; Και εμψυχώνονται από τις ψυχές μας.

Πως εννοείς ίδια; Με το να ενωθούν τα ανόμοια και διαφορετικά είναι ταυτόχρονα και όμοια μεταξύ τους; ή όλα είναι ανόμοια δηλαδή διαφορετικά;

Δηλαδή η ένωση αυτών των ανόμοιων στοιχείων είναι ασταθής και προσωρινή και ποτέ δεν υπάρχει πραγματική συμφιλίωση τους;

Εννοείται!! Γι'αυτό υπάρχει τόση κακία στον κόσμο μας! Γι'αυτό υπάρχει η φθορά! διότι κανένα στοιχείο δεν θέλει να ενωθεί με τα αντίθετα του!

Στην Αρχή η Ύλη το σκότος, ήταν σε απόλυτη Αδράνεια, η ανυπαρξία της ζωής.
Με το που της δόθηκε η κίνηση δηλαδή η ζωή, διασπάστηκε σε Τέσσερα ανόμοια στοιχεία.

Στο Φως όλα είναι όμοια, όλα είναι Φως και Ζωή.

Τι νομίζεις ότι έκανε ο δεύτερος Νους δημιουργός;
Αφού διέσπασε την Ύλη, και αφού δημιούργησε την ζωή με κάθε στοιχείο ξεχωριστά, όλα ήταν συμβατά με τον Αρχέτυπο κόσμο του Φωτός! Οπότε ο Άνθρωπος δεν είχε κανένα πρόβλημα να ενωθεί με καθένα ξεχωριστά στοιχείο της Ύλης.

Μόλις ενσαρκωθήκαμε το κάθε στοιχείο ξεχωριστά, διέσπασε ξανά τα πάντα, και δημιούργησε το Δίπολο, όπου κάθετι έχει και το αντίθετο του, δηλαδή ΕΝΩΣΕ τα Τέσσερα στοιχεία σε όλους τους Ουρανούς!!!! και εγκλώβισε τον Άνθρωπο στον πιο κατωφερή Ουρανό!!~ από γη, νερό, αέρα, φωτιά ενωμένα.

Δυσκολεύομαι σ' αυτό. Έχουμε την ψυχή που μπαίνει ως μονάδα στον αισθητό κόσμο. Την ψυχή η οποία φέρει μέσα της τον Νου. 

Η ψυχή είναι ήδη ένα πρώτο ένδυμα του Νου. Ύστερα; 

Nαι, αλλά η ψυχή είναι το Πυρ, και ο Νους είναι η Μονάδα, στο καθαρό δημιούργημα και έξω από τα Τέσσερα στοιχεία.
Η ψυχή εισερχόμενη μέσα στον κτιστό κόσμο περιβάλλεται από το Πυρ, την καθαρή ενέργεια, η οποία περιβάλλει στον κρατήρα της το Νου δηλαδή την Μονάδα του Πνεύματος η οποία φέρει την Ιερή Δεκάδα.
Τίποτα άλλο δεν εισέρχεται μέσα στην ψυχή! Ούτε την επηρεάζουν τα Τέσσερα στοιχεία!

Από την στιγμή όμως που ενωνόμαστε με τα Τέσσερα στοιχεία και γινόμαστε ο άνθρωπος της Γης, χάνουμε την ψυχή μας, και γινόμαστε φωτιά, αέρας, γη, νερό.
Εμείς πρέπει να ενωθούμε ξανά με την ψυχή μας κατανοώντας πρώτα την αλήθεια! Να μην γίνουμε ένα με το αισθητό σώμα της σάρκας.



Είναι σαν να παθαίνουμε αμνησία, ε; Και προσπαθούμε μέσα στο σκοτάδι να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, τι είμαστε, πώς βρεθήκαμε εδώ.
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη στο έργο του "περί μνήμης και αναμνήσεως", ο άνθρωπος είναι εφοδιασμένος όχι με μία μόνο μνήμη, όπως πιστεύουμε σήμερα, αλλά με δύο μνήμες, οι οποίες μάλιστα λειτουργούν με αντίθετο τρόπο η μία προς την άλλη.
Η πρώτη μνήμη ονομάζεται «απλή μνήμη» και η δεύτερη μνήμη ονομάζεται «ανάμνηση».
υπάρχει η απλή μνήμη με κέντρο λειτουργίας τον εγκέφαλο και η μνήμη της ΨΥΧΗΣ ή ΑΝΑΜΝΗΣΗ.
Με άλλα λόγια, ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι κάθε άνθρωπος έχει αποθηκευμένες στην μνήμη της Ψυχής του το σύνολο των γνώσεων που έχει αποκτήσει σε όλες τις μέχρι τώρα ενσαρκώσεις του.
Δυστυχώς όμως, αυτές τις υπερπολύτιμες γνώσεις δεν μπορεί να τις χρησιμοποιήσει, για τον πολύ απλό λόγο, ότι δεν έχει μάθει να έρχεται σε επαφή με την μνήμη της Ψυχής του, αφού όπως είπαμε, είμαστε «προγραμματισμένοι» να χρησιμοποιούμε αποκλειστικά την μνήμη του Νου μας.

Αυτό δεν συζητούσαμε τις προάλλες; ότι υπάρχει η απλή μνήμη με κέντρο λειτουργίας τον εγκέφαλο, και η μνήμη της ΨΥΧΗΣ ή ΑΝΑΜΝΗΣΗ.

Πάντως ωραίο αυτό που έδωσες διότι αποδεικνύει τα λεγόμενα μας.

Ξέρεις τι αναρωτιέμαι τώρα; ποιος άνθρωπος εδώ στην Γη θα τα κατανοήσει όλα αυτά. 
Πάντως εμείς ότι κάνουμε το κάνουμε πρώτα για τον εαυτό μας, να κατανοήσουμε την Αλήθεια της Ζωής...διάλλειμα.

Διάλειμμα. Και αφήνω κι αυτό το συμπληρωματικό από Αριστοτέλη, για μετά. 

Ο Άνθρωπος που χρησιμοποιεί μόνο την εγκεφαλική του ΜΝΗΜΗ ονομάζεται ΒΡΑΔΥ ΝΟΥΣ, ενώ ο Άνθρωπος που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ του ονομάζεται ΤΑΧΥ ΝΟΥΣ.
Δηλαδή πολύ απλά, για τον Αριστοτέλη ο έξυπνος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από την αυξημένη ταχύτητα της σκέψης του, γεγονός που μπορεί να το κατορθώσει μόνο αν καταφέρει να έρθει σε επαφή με την ΑΝΑΜΝΗΣΗ της ΨΥΧΗΣ του.

Η ανάμνηση της ψυχής πρέπει να αποτελεί τον κατεξοχήν σκοπό της ζωής του κάθε ανθρώπου που επιθυμεί να οδηγηθεί σε μία ασφαλή και πραγματική εξελικτική πορεία που θα του επιτρέψει να κατανοήσει, όλα όσα τώρα είναι αδύνατον να καταλάβει και ούτε έχει ελπίδες να καταλάβει ποτέ, από την στιγμή που εξακολουθεί να λειτουργεί μόνο με την εγκεφαλική μνήμη του.

Ποιος άνθρωπος σκέφτεται σήμερα; το 98% ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ..πόσο δε την ανάμνηση της ψυχής!

Είναι κουραστική η σκέψη. Ακόμη και πολλοί από αυτούς που ψάχνουν την αλήθεια, πιστεύουν πως φτάνει η Αγάπη. Χωρίς να ξέρουν τι είναι η αγάπη. Γενικώς και αορίστως. Φαίνεται εύκολος ο δρόμος της αγάπης αλλά δεν είναι. Γιατί τι είναι αγάπη; Να με κακοποιεί κάποιος και να του το επιτρέπω; Να γυρίζω και το άλλο μάγουλο; Να του το επισημάνω; Να τον συμβουλέψω; Να απομακρυνθώ αν η αρνητικότητα και η τάση επιβολής συνεχίζεται παρά τις συστάσεις; Όλα αυτά και άλλα πολλά είναι λεπτές, πολύ λεπτές ισορροπίες που πρέπει να βρεθούν. Είναι πολλές φορές ισορροπία στην κόψη του ξυραφιού. Και χρειάζεται πολλή σκέψη και πολλή μελέτη και σύνθεση για να την επιτύχει κανείς.

Υπαρχει η Δικαιοσυνη μην ξεχνας, εστω αν αφορα αυτον τον κοσμο εδω στην Γη. Ολοι παιρνουμε αυτο που μας αξιζει.
Γι αυτο ας κοιταξουμε ολοι μας βαθια μεσα στον αληθινο εαυτο μας, για να διορθωσουμε τα λαθη μας.

Ασφαλώς και δεν ξεχνώ την Συμπαντική Δικαιοσύνη. Θα προτιμούσα όμως να μην χρειαζόταν να μπαίνει σε εφαρμογή. Να κατορθώναμε να υποτάξουμε το άγριο θηρίο μέσα μας και να ζούμε με ομόνοια.

Μα, αν το ειχαμε καταφερει αυτο, δεν θα ειμασταν πληγωμενα αλογα ζωα, που ορμουν απο φοβο σε καθε συνανθρωπο τους.
Επειδη ομως παντα η κακια μας οδηγει, γινομαστε συνδημιουργοι της κακιας, οποτε Αναγκαστικα υπομενουμε την Ειμαρμενη.

morfeas sky