ΟΜΗΡΟΣ - Η ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

Πάρα πολύ ωραίο κείμενο! Όλη η γνώση κρυμμένη που χρειάζεται αποκωδικοποίηση, διότι και στην Αρχαία Ελλάδα υπήρχε η Ιερά Εξέταση βλέπε τον θάνατο του Σωκράτη!! 

η Ιλιάδα σε ένα πρώτο επίπεδο, πραγματεύεται τον Πόλεμο, στην πιο αυθεντική και άγρια μορφή του.

Πόλεμος Πατήρ Πάντων, Βασικό δίδαγμα είναι ότι ο άνθρωπος συγγενεύει, με τα θηρία (το έπος είναι γεμάτο από παρομοιώσεις ηρώων, με άγρια ζώα της ζούγκλας).

«...Ιλιον λοιπόν ας νοήσουμε τον γεννητό και ένυλο τόπο που ονομάστηκε από την ιλύν (λάσπη) και την ύλην, στον οποίο είναι και ο πόλεμος και η στάση.

η ψυχή πολεμείται από την ύλη, μάχες και πολέμους και τα τοιαύτα έκανε, στην δε Οδύσσεια... παραπλέοντας τις Σειρήνες και διαφεύγοντας από την Κίρκη, τους Κύκλωπες, την Καλυψώ και όλα όσα εμποδίζουν, την αναγωγή της ψυχής και μετά από αυτά επιστρέφοντας στην πατρίδα, δηλαδή στο νοητό»

Στην περίπτωση της Οδύσσειας είναι γενικώς άγνωστο ότι οι σταθμοί του Οδυσσέα πριν επιστρέψει στην Ιθάκη είναι 12 στον αριθμό.... Αποτελεί επίσης ελάχιστα γνωστή πληροφορία, ότι ο κάθε σταθμός αντιστοιχεί στο καθένα, από τα 12 Ζώδια. 

Η κάθε δοκιμασία του Οδυσσέα περιγράφει έξοχα, τις Αρχετυπικές Ιδέες που κρύβονται, πίσω από το κάθε ζώδιο.... 

στον Αδη της Γης, περνώντας το βέλος μέσα από το κεφάλι 12 τσεκουριών, τα οποία συμβολίζουν, το «Μυητικό» του Ταξίδι μέσα από τις 12 δοκιμασίες, που κατόρθωσε να φέρει εις πέρας.... 

(σχ: Και ο Ερμής Τρισμέγιστος μας αναφέρει ότι τα 12 Ζώδια είναι η Ανίερη Δωδεκάδα, οι 12 δοκιμασίες της ανθρώπινης ψυχής, η μοίρα και το πεπρωμένο που δίνεται στις ενσαρκώμενες ψυχές).

Η Οδύσσεια θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι, ένας Άνθρωπος που μάχεται να υπερβεί, το απατηλό «εγώ» και να επιστρέψει στο «Πνευματικό του Λίκνο» από όπου προέρχεται... 

morfeas sky

Αποσπάσματα από το κείμενο: Το ''μυητικό'' ταξίδι των Ομηρικών επών.

Το όνομα «Όμηρος» σύμφωνα με τον ιστορικό Έφορο ετυμολογήται από το « ο μή ορών», δηλαδή, Αυτός Που Δεν Βλέπει... Το ότι ο Όμηρος ήταν τυφλός έχει τρεις ερμηνείες... 

(Η 3η ήταν για μένα, η ορθή)... Η Τρίτη ερμηνεία αφορά την τυφλότητα ως συμβολισμός «Εσωτερικής Όρασης», όπως μας αποκαλύπτει ο Πρόκλος, μιας και ο Όμηρος αποκάλυπτε ύψιστες θεολογικές και κοσμολογικές έννοιες, για την απόκτηση των οποίων δεν χρειάζονται οι αισθήσεις μας, αλλά μόνο η νόηση... 

«Ο Όμηρος, αντίθετα, ακολουθώντας μιαν άλλη και τελειότερη, κατά την γνώμη μου, κατάσταση της ψυχής, απομακρυνόμενος από το κατ' αίσθηση ωραίο και τοποθετώντας τη νόηση του πάνω από κάθε ορατή και φαινομενική αρμονία, υψώνοντας μάλιστα τον νου της ψυχής του, προς την αόρατη και πραγματική υπαρκτή αρμονία και οδηγημένος στην αληθινή ωραιότητα, έχασε το φως του, όπως λένε εκείνοι που συνηθίζουν, κάτι τέτοια μυθολογήματα.... 

είναι πάντως ολοφάνερο ότι οι μυθοπλάστες δικαιολογημένα λένε, ότι τυφλώθηκε εκείνος που αγαπά την θέαση, τέτοιων πραγμάτων στον κόσμο, αυτός που από τα φανερά πράγματα και τις απεικονίσεις, ανυψώθηκε προς την απόκρυφη για τις αισθήσεις μας θέαση. 

Αφού λοιπόν κάποιοι έκρυβαν, μέσω των συμβόλων κάθε φορά, την περί των όντων αλήθεια, έπρεπε και η παράδοση σχετικά με αυτούς να μεταδοθεί στους μεταγενεστέρους, με τρόπο κυρίως συμβολικό»... 

Ο Όμηρος δεν ήταν απλά ένας ραψωδός, που συνέθετε με σκοπό την ψυχαγωγία, αλλά ένας σοφότατος δάσκαλος που με τρόπο μυσταγωγικό και μέσω ποιητικών αλληγοριών, δίδαξε περί του παντός... 

Η ίδια η λέξη «Αλληγορία», σύμφωνα με τον Ηράκλειτο τον Αλληγοριστή φανερώνει τη σημασία της, αφού ετυμολογείται από το Αγορεύω περί Άλλου και εννοεί «τον λόγο που ενώ μιλάει για κάτι, υπονοεί κάτι άλλο», ωστόσο η αντίστοιχη λέξη που χρησιμοποιούταν στην κλασική αρχαιότητα ήταν η λέξη «Υπόνοια» που μεταχειρίστηκε μεταξύ άλλων και ο Πλάτωνας στην Πολιτεία.

Ο Πορφύριος στον επίλογο του έργου του «Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Αντρου» αναφέρει σχετικά:
«...Δεν πρέπει, λοιπόν, να θεωρηθούν οι ερμηνείες που παρετέθησαν παραπάνω, ότι είναι απατηλές και γεννήματα φαντασιόπληκτων. 

Αλλ' αφού αναλογιστούμε την μεγάλη αξία της παλαιάς σοφίας και πόσον μεγάλη υπήρξε η φρόνηση του Ομήρου και η ακρίβειά του, να μην τα θεωρήσουμε άχρηστα, αλλά να αναγνωρίσουμε, ότι κάτω από τον μύθο αλληγορούνται από τον Ομηρο, οι Θειότερες Εικόνες...»

Ο Ηράκλειτος ο Αλληγοριστής, αποκαλούσε τον Όμηρο: «Mέγα ιεροφάντη του Ουρανού και των Θεών... αυτόν που άνοιξε τους άβατους και αποκλεισμένους για τις ανθρώπινες ψυχές δρόμους, προς τον Ουρανό».

Με το κηρύκειο του «Ερμητικού» του λόγου, οδήγησε την Ελληνική σκέψη προς υψηλούς τόπους και με τον θεϊκό σπόρο της διδασκαλίας του, γονιμοποίησε το ανθρώπινο πνεύμα, βάζοντας τα θεμέλια και ευνοώντας την πρόοδο πασών των τεχνών και των επιστημών, από την πολιτική, τη ρητορική τέχνη, την ιστοριογραφία και τη γεωγραφία έως τη φιλοσοφία και την υψηλή ποίηση.

Διότι, ο Όμηρος είναι η Θεία Φαντασία, με την υψηλότερη έννοια του όρου, ο Φιλοσοφικός Αιθήρ και Πεμπτουσία του ελληνικού πνεύματος, o Πολυμορφικός Πρωτέας, ο Αίολος της αρχαίας σοφίας που συγκέντρωσε σε μία ενιαία θεώρηση όλους τους επιστημονικούς, θεολογικούς και καλλιτεχνικούς κλάδους.

Μέσω της «ολιστικής» του σοφίας σταδιακά αναδύθηκαν, διαχωρισμένα πλέον, τα Τέσσερα Στοιχεία, με τη μορφή των Αρχετυπικών Ανθρώπινων Υποδειγμάτων:

οι Ήρωες (Φωτιά),
οι Φιλόσοφοι και Επιστήμονες (Αέρας)
οι Καλλιτέχνες (Νερό)
Πολίτες-Οπλίτες (Γη)

Υπό αυτό το πρίσμα, η Ιλιάδα σε ένα πρώτο επίπεδο, πραγματεύεται τον Πόλεμο, στην πιο αυθεντική και άγρια μορφή του. Πόλεμος Πατήρ Πάντων, Βασικό δίδαγμα είναι ότι ο άνθρωπος συγγενεύει, με τα θηρία (το έπος είναι γεμάτο από παρομοιώσεις ηρώων, με άγρια ζώα της ζούγκλας).

Ένας κόσμος καθόλου εξιδανικευμένος και αδυσώπητος. Ήρωες ριγμένοι από την Ανάγκη στο φονικό πεδίο του θεού Άρεως, καταδικασμένοι να μάχονται για την επιβίωση. Ο πόλεμος είναι η απόλυτη εγρήγορση των αισθήσεων, διότι ο κίνδυνος ελλοχεύει παντού και ανά πάσα στιγμή. 

Οι Έλληνες όμως δεν ενσάρκωσαν μονάχα την αθάνατη δόξα, αλλά και τα οδυνηρά πάθη των Ομηρικών ηρώων, γι’ αυτό και ο Πλάτωνας είχε δίκιο όταν έγραφε, ότι η επιφανειακή ανάγνωση και μη εμβάθυνση στα εσωτερικά νοήματα των Επών, ωθούσαν τους νέους σε μία εγωκεντρική στάση ζωής, οξύνοντας το θυμικό και την επιθυμία τους για δόξα.

Και αυτό διότι σε ένα δεύτερο επίπεδο, η Ιλιάδα όπως και η Οδύσσεια δεν είναι απλώς μια αφηγηματική παρουσίαση κάποιων γεγονότων, πραγματικών ή φανταστικών, αλλά είναι μια πολύ καλά κωδικοποιημένη αποτύπωση, βαθιών μυστηριακών θεμάτων...

«...Ιλιον λοιπόν ας νοήσουμε τον γενητό και ένυλο τόπο που ονομάστηκε από την ιλύν (λάσπη) και την ύλην, στον οποίο είναι και ο πόλεμος και η στάση.

Οι δε Τρώες είναι τα υλικά είδη και όλες οι περί τα σώματα ζωές, για αυτό και ιθαγενείς καλούνται οι Τρώες. Διότι και την ύλη περιτριγυρίζουν όλες οι περί τα σώματα ζωές και οι άλογες ψυχές. 

Οι δε Ελληνίδες είναι οι λογικές ψυχές που ήλθαν από την Ελλάδα, δηλαδή από το νοητό.... Οι οποίες ήλθαν στην ύλη, για αυτό και καλούνται επήλυδες οι Ελληνες και επικρατούν των Τρώων, επειδή είναι υπέρτερης από αυτούς τάξεως...επειδή η ψυχή πολεμείται από την ύλη, μάχες και πολέμους και τα τοιαύτα έκανε, στην δε Οδύσσεια... παραπλέοντας τις Σειρήνες και διαφεύγοντας από την Κίρκη, τους Κύκλωπες, την Καλυψώ και όλα όσα εμποδίζουν, την αναγωγή της ψυχής και μετά από αυτά επιστρέφοντας στην πατρίδα, δηλαδή στο νοητό»....

«Νομίζω δηλαδή, πως οι μύθοι θέλουν να συμβολίσουν με την Ελένη, όλη την ωραιότητα του Κόσμου της Γένεσης, που έλαβε υπόσταση με την Δημιουργία, ωραιότητα για την οποία ξεσπά, μέσα σε όλο τον χρόνο, ο πόλεμος των ψυχών, μέχρι την στιγμή που οι πιο νοερές ψυχές (= Έλληνες ), επικρατώντας των άλογων μορφών της ζωής (= Τρώες ), να οδηγηθούν από τον κόσμο τούτο, στον εκεί τόπο (= νοητό), απ΄όπου ξεκίνησαν καταρχάς».

Έτσι λοιπόν η Ιλιάδα πέρα από μία ιστορική διήγηση, είναι και μία αλληγορία της δημιουργίας του κόσμου και της καθόδου των ψυχών στον κόσμο της ύλης, ενώ η Οδύσσεια υποκρύπτει την προσπάθεια επιστροφής των ψυχών στο νοητό κόσμο.

(Ο Άνθρωπος της Αρχαιότητας δεν είχε χάσει την επαφή, με την Θεία του Υπόσταση, καθώς υπήρχαν ιδιαίτερα χαρισματικά, κάτοχοι Πνευματικής Ανωτερότητας. Αυτή η κατάσταση σταδιακά χάθηκε, για την ανθρωπότητα, Πτώση. 

Έτσι ο Άνθρωπος, άρχισε να έχει ανάγκη πλέον την Μυητική διαδικασία, προκειμένου να ξαναβρεί μέρος, της χαμένης του Πνευματικότητας ).

Στην περίπτωση της Οδύσσειας είναι γενικώς άγνωστο ότι οι σταθμοί του Οδυσσέα πριν επιστρέψει στην Ιθάκη είναι 12 στον αριθμό.... 

Αποτελεί επίσης ελάχιστα γνωστή πληροφορία, ότι ο κάθε σταθμός αντιστοιχεί στο καθένα, από τα 12 Ζώδια. 

Η κάθε δοκιμασία του Οδυσσέα περιγράφει έξοχα, τις Αρχετυπικές Ιδέες που κρύβονται, πίσω από το κάθε ζώδιο.... 

Ο ίδιος ο Όμηρος μάλιστα, μας δίνει μία έμμεση επιβεβαίωση περί του λόγου το αληθές, όταν παρουσιάζει τον Οδυσσέα ενώπιον των μνηστήρων, να είναι ο μοναδικός που καταφέρνει να τεντώσει το θρυλικό του τόξο, περνώντας το βέλος μέσα από το κεφάλι 12 τσεκουριών, τα οποία συμβολίζουν, το «Μυητικό» του Ταξίδι μέσα από τις 12 δοκιμασίες, που κατόρθωσε να φέρει εις πέρας.... 

Η Οδύσσεια θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι, ένας Άνθρωπος που μάχεται να υπερβεί, το απατηλό «εγώ» και να επιστρέψει στο «Πνευματικό του Λίκνο» από όπου προέρχεται...

Το ''μυητικό'' ταξίδι των Ομηρικών επών.

morfeas sky