Ο ΜΙΜΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ - ΙΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΣΚΛΗΠΙΟ
Ο πρώτος θεός είναι ο κύριος της αιωνιότητας, ο δεύτερος θεός είναι ο κόσμος, και τρίτος είναι ο άνθρωπος.
Ο θεός είναι ο δημιουργός του κόσμου και όσων ενυπάρχουν σ'αυτόν. Ο θεός λοιπόν συγκυβερνάει τα πάντα μαζί με τον άνθρωπο, ο οποίος είναι κυβερνήτης του κόσμου που έχει δημιουργηθεί από τον θεό.
Αν λοιπόν ο άνθρωπος εκπληρώσει τα καθήκοντα του που έχει αναλάβει, δηλαδή την υποχρέωση για φροντίδα, τότε πετυχαίνει να είναι ο ίδιος ο κόσμος στολίδι ο ένας για τον άλλον.
Έτσι ο "κόσμος" δείχνει να έχει πάρει το όνομα του από τη θεία αυτή διπλή φύση του ανθρώπου.
Από αυτά συμπεραίνουμε, ότι καθώς αυτό αποτελείται από σύνθεση φύσεων, το ένα μέρος του αποτελείται από ψυχή και νου, πνεύμα και λογική ως ανώτερα στοιχεία, μπορεί να χαρακτηριστεί θεός και να εισέλθει στον ουρανό.
Το άλλο μέρος του, όμως, το κοσμικό, αποτελείται από φωτιά και γη, νερό και αέρα, έτσι ως θνητός, παραμένει στη γη για να μην μπορεί να τα παρατήσει όλα τα επίγεια που ανατέθηκαν στην δική του φροντίδα.
Έτσι λοιπόν ο άνθρωπος διαμορφώθηκε ιδεατά κατά ένα μέρος θεός και κατά ένα μέρος θνητός, ενωμένος σε ένα σώμα.
Ούτως ή άλλως γι'αυτό το ζωντανό πλάσμα τον άνθρωπο με διπλή φύση, αποτελεί κανόνα πρώτα απ'όλα η ευσέβεια και στη συνέχεια η αγαθότητα. Αυτή η Αγαθότητα έχει επιτευχθεί μόνο αν ενέχει τη δύναμη της περιφρόνησης απέναντι στον πόθο για όλα τα ακατάλληλα πράγματα.
Όλα όσα κυριεύονται από το γήϊνο σωματικό πόθο δεν ανήκουν σε κανένα μέρος της θεϊκής γνώσης και δικαιολογημένα χαρακτηρίζονται ως επίκτητα πάθη.
(σημ: ονομάζονται επίκτητα πάθη, επειδή αποκτώνται κατά την διάρκεια της ζωής μας μέσα από τις υλικές απολαύσεις του σώματος).
Με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, όλα είναι ξένα για τον άνθρωπο, ακόμα και από το σώμα του, για να μπορεί να περιφρονεί και ο ίδιος όλα όσα ποθεί, συμπεριλαμβανουμένου και του σώματος, καθώς αυτό γεννά την διαφθορά του πόθου.
Ακολουθώντας λοιπόν, την πορεία της λογικής που διαπνέει την ψυχή μου, ο άνθρωπος πρέπει να φτάσει στο σημείο εκείνο όπου χάρη στη θέαση της θεϊκότητας, θα αποκτήσει την ικανότητα να περιφρονεί και να αδιαφορεί για το θνητό του μέρος, με το οποίο έχει συνδεθεί λόγω της ανάγκης να φροντίζει τον κατώτερο κόσμο.
Για να αποτελεί ο άνθρωπος πλήρες ον, έτσι τον έχει διαμορφώσει ο θεός, ώστε να αποτελείται και στα δυο του μέρη από τέσσερα στοιχεία.
Στο θνητό του μέρος αποτελείται από τα χέρια, τα πόδια, δύο από το καθένα, και μαζί με τα υπόλοιπα μέρη του σώματος φροντίζει για τον κατώτερο κόσμο, τον επίγειο.
Στο θεϊκό του μέρος, αποτελείται εξίσου από τέσσερα στοιχεία, την ψυχή, τον νου, την ανάμνηση, και τη φρόνηση, (η ιδιότητα που διαθέτει ο άνθρωπος της Γης την μνήμη, για να μπορεί να εξουσιάζει όλα τα επίγεια μέσω της μνήμης του παρελθόντος), με τη λογική των οποίων μπόρεσε να αναγνωρίσει και να διακρίνει τον θεϊκό κόσμο.
Αυτό τον οδηγεί λόγω της ερευνητικής του περιέργειας στην αναζήτηση των αντιθέσεων, των ιδιοτήτων, (το σύμπαν των αντιθέτων), των επιδράσεων και των ποσοτήτων όλων των πραγμάτων, εμποδίζεται, όμως, από τη μεγάλη και βαριά κακία του σώματος και δε μπορεί να διακρίνει με το σωστό τρόπο όλες αυτές τις αιτίες των πραγμάτων που είναι και οι αληθινές αιτίες τους.
Αυτός, λοιπόν, που δημιουργήθηκε και διαμορφώθηκε μ'αυτόν τον τρόπο και που ο ύψιστος θεός του ανέθεσε ένα τέτοιο έργο και υποχρέωση, αυτός που υπακούει επάξια και όπως πρέπει στη διπλή βούληση του θεού, δηλαδή στην κατάλληλη φροντίδα του επίγειου κόσμου και στην ευσεβή λατρεία του θεού, με ποιο δώρο κρίνεις πως πρέπει να ανταμειφθεί αυτός;
Εφόσον, βέβαια, αυτός συνδέει το έργο του, με τη βούληση του θεού, καθώς ο κόσμος είναι δημιούργημα του Ύψιστου, και αυτός με τη βοήθεια του σώματος του, με το καθημερινό του έργο και τη φροντίδα του αντιπροσωπεύει επάξια την μορφή την οποία του έδωσε Εκείνος με θεϊκό σκοπό.
Σημ: ποιος είναι ο θεϊκός σκοπός του Ανθρώπου; να φροντίζει μόνο τα επίγεια και να λατρεύει τον θεό; Εδώ θέλει προσοχή.
Δεν πρέπει να ανταμειφθεί μ'αυτό που ανταμείφθηκαν και οι πρόγονοι μας και με το οποίο πρέπει κι 'μείς ακόμη να προσευχόμαστε ευσεβώς να ανταμειφθούμε, αν είναι επιθυμία του θεού; Δηλαδή αφού αποστρατευτούμε και απαλλαχτούμε από τη φροντίδα και επιτήρηση του επίγειου κόσμου, αφού ελευθερωθούμε από τα δεσμά της θνητής μας φύσης, να μας παραδώσει αγνούς και καθαγιασμένους στην ανώτερη μας φύση, τη θεϊκή.
Αυτή λοιπόν είναι η ανταμοιβή για όσους είναι ευσεβείς προς τον θεό και φροντίζουν για τα επίγεια.
Γιατί αντιθέτως, για όσους έζησαν ασεβή ζωή απαγορεύεται να επιστρέψουν στον ουρανό και τους επιφυλάσσεται μια επαναφορά στη ζωή μέσα σε άλλα σώματα, αηδιαστικά και ανάξια να διαθέτουν ψυχή.
Για άλλους είναι απίστευτο, για άλλους μυθικό, και ίσως για κάποιους γελοίο. Γιατί, για την επίγεια, υλική ζωή ο καρπός που προέρχεται από τα πάθη είναι μια γλυκιά πραγματικότητα.
Η πραγματικότητα αυτή, η σωματική, όπως λέγεται, καταπνίγει την ψυχή και την καθηλώνει στο δικό της τμήμα, το θνητό, καθώς η κατωτερότητα που απεχθάνεται την αθανασία δεν της επιτρέπει να αναγνωρίσει το θεϊκό της τμήμα.
Θα σου πω τώρα ότι μετά από εμάς θα πάψει να υπάρχει η φιλοσοφία με τον παρακάτω τρόπο Ασκληπιέ, με το να την ανακατεύουν, να χρησιμοποιούν σκοτεινά κόλπα, με διάφορες και μη κατανοητές επιστήμες, όπως τα μαθηματικά, τη μουσική και τη γεωμετρία.
(σημ: οι ψευτοεπιστήμες μεταξύ των ανθρώπων, που απομάκρυναν κάθε σκέψη περί Θεού, ψυχής, κτλ όπου κάθε κουβέντα για τον Θεό να φαίνεται αστεία και οπισθοδρομική).
Γιατί τόσο η γνήσια φιλοσοφία όσο και αυτή που εξαρτάται από τη θεϊκή λατρεία θα πρέπει να αποβλέπει στις υπόλοιπες σε βαθμό μόνο που να θαυμάζει το γεγονός ότι η επαναφορά των αστεριών στην αρχική τους θέση, οι προκαθορισμένες θέσεις των αστεριών και η πορεία της εναλλαγής τους στηρίζονται σε αριθμούς να θαυμάσςει καθώς γνωρίζει τις διαστάσεις της Γης, τις ιδιότητες και τις ποσότητες των πραγμάτων, τα βάθη της θάλασσας, τη δύναμη της φωτιλάςκαι τις επιδράσεις και την φύση όλων αυτών και με αυτό τον τρόπο να λατρέψει και εξυμνήσει την τέχνη και το νου του θεού.
σημ΅είναι όλοι οι φυσικοί νόμοι του σύμπαντος που λειτουργούν με μια απόλυτη Αρμονία.
Οι άνθρωποι λοιπόν, που θα γεννηθούν μετά από εμάς,θα απομακρυνθούν από την ειλικρινή, ιερή και γνήσια φιλοσοφία, καθώς θα έχουν παραπλανηθεί από την πονηριά των σοφιστών.
σημ: σοφιστές είναι οι επιστήμονες του χθες και του σήμερα, της δήθεν επιστημονικής γνώσης που παρέδωσαν στους ανθρώπους, και τους απομάκρυναν από τον Θεό.
Αυτά τα λόγια του Ερμή Τρισμέγιστου χιλιάδες χρόνια πριν είναι η μεγαλύτερη δικαίωση του.
Γιατί η λατρεία του Ύψιστου Θεού, του απλού νου και της ψυχής, ο σεβασμός για τα έργα του, ακόμη και οι ευχαριστίες προς το θέλημα του θεού, το γεμάτο από την αγαθότητα του θεού, αποτελούν την φιλοσοφία, την απολύτως αμόλυντη από την πιεστική περιέργεια της ψυχής.
morfeas sky
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου