Τι είναι η κόλαση και ο παράδεισος;

Τι είναι η κόλαση και ο παράδεισος; Ότι είναι και ο κόσμος μας.

Πρόκειται αποκλειστικά για μία ανθρωποκεντρική προσέγγιση του θείου, ζωή-θάνατος, φως-σκότος, καλό-κακό, κρύο-ζέστη, μέρα-νύχτα, άσπρο-μαύρο, χαρά-λύπη, τρόμος-ατρόμητος, δράση-αντίδραση, αλήθεια-ψέμα, γέννηση-θάνατος άρα μιλάμε για μία δυαδική διπολική αντίληψη και φύση.

Και μόνο από τα προηγούμενα γίνεται κατανοητό ότι ζούμε σε έναν κόσμο διπολικό, στον παράδεισο και την κόλαση μαζί, μέσα από την ένωση των δύο αντιθέτων. Αλλά από την στιγμή που η ζωή ενώνεται με τον θάνατο παύει να είναι η Ζωή.

Διότι η ζωή δεν μπορεί να απορροφηθεί από τον θάνατο, μα ούτε η ζωή μπορεί να απορροφήσει τον θάνατο.

Ζουν μόνα τους, και όταν ζουν μαζί, είναι η πραγματικότητα που ζούμε σήμερα.

Πως γίνεται όμως να συνυπάρχει η ζωή με τον θάνατο; μπορεί να συνυπάρξει η ζωή με την ανυπαρξία;

Είναι μία απομίμηση της αλήθειας, όπου η ζωή αποτυπώνεται και ενσωματώνεται μέσα στον ίδιο τον θάνατο, στην ίδια την ανυπαρξία.

Εφόσον λοιπόν ζούμε ως είδωλο του αληθινού μας εαυτού, στην πραγματικότητα δεν ζούμε, διότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας, όπου κάθε μας ενέργεια κινεί τους δύο αντίθετους πόλους, και μάλιστα με ισόποσες δυνάμεις, διότι αυτούς τους νόμους της Αρμονίας επέβαλε ο δημιουργός Νους αυτού του γήινου κόσμου.

Εξού και η ποιότητα της σκέψης μας, η οποία δεν μπορεί να ξεφύγει πέραν της διπολικότητας της.

Είναι αδύνατο να θυμηθούμε την αληθινή μας υπόσταση την Ζωή από Φως..είναι απόλυτο και τετελεσμένο γεγονός.

Διότι από την στιγμή που ενσωματώσαμε τον θάνατο επάνω μας, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή η αληθινή ζωή, διότι η ζωή θυμάται την αλήθεια της Ζωης, ενώ το αντίθετο της η ανυπαρξία το αδρανοποιεί.

Αν λοιπόν θέλουμε να μιλήσουμε για την αλήθεια, τότε πρέπει να την προσδιορίσουμε, ότι είναι οτιδήποτε βλέπουμε όμορφο με τον Νου, αλλά είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί στον δικό μας κόσμο.

Διότι οτιδήποτε επιθυμήσουμε σε αυτόν τον κόσμο και πραγματοποιηθεί, δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια της ζωής αλλά έχει σχέση με τις ανάγκες του γήινου αισθητού υλικού σώματος.

Μα ούτε η ζωή μπορεί να απορροφηθεί από τον θάνατο, κι έτσι απλά μπορούν να συνυπάρχουν μαζί, όπως εδώ που ζούμε σήμερα, όπου το ένα θα προσπαθεί να επιβάλλει την αλήθεια του επί του άλλου.

Μόνον που η αλήθεια εδώ είναι η απομίμηση της Αλήθειας, ενώ ο θάνατος η αποκομιδή της ανυπαρξίας, όπου η ανυπαρξία χωρίς την κίνηση της Ζωής του Νοητού Λόγου, είναι αδύνατον να υπάρξει, αλλά ούτε και να μην υπάρξει, διότι η μεν Αλήθεια της Ζωής κινείται και δημιουργεί τον δικό της Νοητό κόσμο από μόνη της, ενώ η ανυπαρξία χωρίς την Νόηση ούτε υπάρχει ούτε δεν υπάρχει.

Η αληθινή ζωή βρίσκεται εκεί όπου είναι διαχωρισμένος ο Πανάγαθος Νους από το δοχείο της Ύλης που είναι η αίσθηση και η αίσθηση είναι μορφή, σώμα.

Η κόλαση και ο παράδεισος βρίσκεται αποκλειστικά εδώ σε αυτόν τον υλικό σύνθετο κόσμο, διότι είναι αδύνατον να απορροφηθεί η ζωή, μα ούτε και το αντίθετο της, η Αίσθηση, που με την κίνηση χωρίζεται σε τέσσερα στοιχεία φωτιά αέρας γη νερό, όπου τα μόνα στοιχεία της Ύλης που μπορούν να δεχτούν την ζωή δηλαδή την νόηση είναι η φωτιά και ο αέρας, ενώ η γη και το νερό όχι, διότι το νερό έχει την ιδιότητα της μνήμης να αποτυπώνει τις αισθήσεις της σάρκας ως εμπειρία της ζωής, ενώ το άλογο στοιχεία η γη έχει τις δικές του αισθήσεις από την οποία γεννιούνται όλα τα αρνητικά συναισθήματα, όπως και η έπαρση και η εξουσία ξ οποία βρίσκεται έξω από την Νοητή ουσία της ζωής.

Γι'αυτό οι άνθρωποι στην Γη οδηγούνται από την άλογη φύση, την σάρκα, τα συναισθήματα που δημιουργούνται από τις ανάγκες της σάρκας. (άλογη φύση).

Τι είναι ο θάνατος; η ανυπαρξία του σώματος από γη και νερό.

και τι είναι η ζωή; Η Νόηση και η Αμετάβλητη αίσθηση της ψυχής ο θείος έρωτας για το Αμετάβλητο Αγαθό του Νοητού Λόγου της ψυχής.

Αλήθεια δεν είναι η ανυπαρξία, ειδάλλως δεν θα ονομαζόταν έτσι, ούτε θα υπήρχε καν! αλήθεια είναι ότι δίνει ύπαρξη στην ανυπαρξία, και μιλά για αυτήν η ίδια η ζωή ο Νοητός Λόγος.

Αν λοιπόν η σκέψη είναι αυτή που αντιλαμβάνεται την ζωή και είναι η ζωή, μα ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται και τον θάνατο, τότε η σκέψη είναι αυτή που δίνει ύπαρξη στην ζωή αφού είναι η ζωή, αλλά και στον θάνατο, και αφού ζούμε σε έναν διπολικό κόσμο, είναι επόμενο να υπάρχει και η σκέψη του θανάτου.

Αλλά εφόσον δεν είναι ούτε νους ούτε και σκέψη η ανυπαρξία, είναι επόμενο η ζωή να εξουσιάζει την ανυπαρξία μέσω της σκέψης, και είτε να της δίνει υπόσταση, και μορφή, είτε να τα εξουσιάζει, διότι είμαστε ότι σκεφτόμαστε, και αισθανόμαστε, και ως επέκταση και μέσα από την έννοια του θανάτου, διότι και ο θάνατος είναι μια υπόσταση που δίνει η ίδια η ζωή στην ανυπαρξία, και ότι έχει υπόσταση, δηλαδη μορφή, δηλαδή η ανυπαρξία το σώμα, δεν είναι ούτε η ανυπαρξία ούτε η ζωή, αλλά η εικόνα της ζωής και της ανυπαρξίας.

morfeas sky