ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΗ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΘΕΟ
Αναρωτιέμαι αν όλοι εμείς, πέραν της υλικής μας υπόστασης έχουμε την δυνατότητα να δούμε πέρα από την ύλη, και να ανακαλύψουμε έναν άλλο κόσμο, έναν άλλο μας εαυτό υπερβατικό..
Ότι αντιλαμβανόμαστε ως αλήθεια είναι αυτό που βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε, γευόμαστε, οσφριζόμαστε, και αυτό πιστεύουμε ως δεδομένο, άρα και ως πραγματικότητα στην ζωή μας, μέσα από τις μεταβαλλόμενες αισθήσεις (νοερό και διανοητικό μεταβαλλόμενο πνεύμα) αυτού του θνητού σώματος!
Αλλά το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και όταν βλέπουμε, ακούμε, αγγίζουμε, γευόμαστε, οσφριζόμαστε, οραματιζόμενοι μόνον με την νοητή μας σκέψη έναν αισθητό αμετάβλητο κόσμο μη υπαρκτό και θνητό σαν τον δικό μας, αλλά αληθινό και πραγματικό, νιώθωντας την αλήθεια του.
Έχουμε λοιπόν δύο αλήθειες και πραγματικότητες στην ζωή μας.
Η μία είναι ο θνητός μεταβαλλόμενος αισθητός κόσμος, και η άλλη αλήθεια είναι ο αθάνατος αμετάβλητος αισθητός κόσμος.
Οι θρησκείες μας διδάσκουν την αλήθεια δογματικά, δίνοντας μας έτοιμες σκέψεις, χωρίς να επιτρέπεται να τις επεξεργαστούμε μόνοι μας, απαγορεύοντας την ελεύθερη σκέψη.
Αλλά και οι επιστήμες μας δίνουν έτοιμες γνώσεις διδάσκοντας μας δογματικά, κατασυκοφαντώντας όποιον άνθρωπο έχει μια διαφορετική σκέψη, αποκλείοντας και απαγορεύοντας μ'αυτόν τον τρόπο την ελεύθερη σκέψη.
Ολοι μας μιλούν για έναν κόσμο αποκλειστικά των αντιθέτων, και για έναν Θεό απόλυτα αγαθό μεν, αλλά ταυτόχρονα και εκδικητικό.
Και αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει διπλή φύση καλό - κακό. Αν πάλι το κακό βρίσκεται εκτός του Θεού, τότε γιατί είναι εκδικητικός; άρα όχι αγαθός;
Από την άλλη πλευρά η επιστήμη, θεωρεί δεδομένη την όλη δημιουργία του σύμπαντος μέσα από την αέναη βίαιη καταστροφή του, ως ένα ενεργειακό σύμπαν βαμπίρ των αντιθέτων δυνάμεων, που γεννά την ζωή (γαλαξίες ηλιακά συστήματα πλανήτες) μέσα από τον θάνατο άλλων παρόμοιων υλικών σωμάτων, άρα είναι αναπόφευκτο πάντα η ζωή να γεννιέται μέσα από τον θάνατο...κοινώς ο θάνατος σου είναι η δική μου ζωή, και με τον ίδιο τρόπο σκέψης για να ζήσω πρέπει να πατάω στα πτώματα των άλλων.
Άρα οι θρησκείες, αλλά και οι επιστήμες, μας μιλούν για ένα θνητό σύμπαν όπου για να επιζήσει θα πρέπει πρώτα να τραφεί από τον θάνατο..!
Και ερχόμαστε στο εξής μεγάλο ερώτημα:
Είναι δυνατόν να υπάρχει μόνον αυτό το σύμπαν;
Μα πως θα αντιληφθούμε την τελειότητα, από την στιγμή που στις μεν θρησκείες υπάρχει το κακό στην πρώτη θέση δίπλα στο Θεό;
Αφού όπως είπαμε για τις θρησκείες ο Θεός είναι απόλυτα αγαθός μεν, αλλά ταυτόχρονα είναι και εκδικητικός, άρα είναι και κακός, μα τότε πως θα είναι αγαθός;
κανείς θεός δεν αγαπά τη σοφία, ούτε ποθεί να γίνει σοφός - γιατί είναι. Ούτε και κάποιος άλλος αν είναι σοφός, αγαπά τη σοφία.
Όμως, από την άλλη, ούτε και όσοι είναι ανόητοι έχουν τον πόθο να γίνουν σοφοί. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ανυπόφορο στην ανοησία, το ότι, χωρίς να είναι κανείς ωραίος, αξιοσέβαστος και γνωστικός, μένει ικανοποιημένος με τον εαυτό του.
Όποιος λοιπόν δεν θεωρεί πως κάτι του λείπει, εκείνος και δεν επιθυμεί αυτό που δεν φαντάζεται ότι του λείπει.»
Όποιος λοιπόν δεν θεωρεί πως κάτι του λείπει, εκείνος και δεν επιθυμεί αυτό που δεν φαντάζεται ότι του λείπει.»
morfeas sky
«Ποιοι είναι λοιπόν, Διοτίμα, εκείνοι που φιλοσοφούν, αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι ανόητοι;»
«Αυτό πια», είπε, «είναι φανερό ακόμα και σε ένα παιδί: όσοι βρίσκονται μεταξύ των δύο. Ένας από αυτούς είναι και ο Έρως. Διότι η σοφία είναι προφανώς από τα ωραιότερα πράγματα, και ο Έρως είναι έρωτας προς το ωραίο.
Συνεπώς ο Έρως είναι κατ᾽ ανάγκην φιλόσοφος, και ως φιλόσοφος είναι κάτι μεταξύ σοφού και ανοήτου.
«Αυτό πια», είπε, «είναι φανερό ακόμα και σε ένα παιδί: όσοι βρίσκονται μεταξύ των δύο. Ένας από αυτούς είναι και ο Έρως. Διότι η σοφία είναι προφανώς από τα ωραιότερα πράγματα, και ο Έρως είναι έρωτας προς το ωραίο.
Συνεπώς ο Έρως είναι κατ᾽ ανάγκην φιλόσοφος, και ως φιλόσοφος είναι κάτι μεταξύ σοφού και ανοήτου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου