ΣΩΚΡΑΤΗΣ - ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΦΑΙΔΩΝ - Φιλοσοφία είναι η μελέτη του θανάτου

ΣΩΚΡΑΤΗΣ - ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΦΑΙΔΩΝ Φιλοσοφία είναι η μελέτη του θανάτου. (μέσω της διανόησης της ψυχής).

Δεν μου λέτε; η Διανόηση η οποία γεννά την Φιλοσοφία όπως των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας,  είναι κι αυτή κβαντικοί αριθμοί;

Το matrix είναι κτιστό τεχνητό πνεύμα των αριθμών. Αν εσύ θεοποίησες μια μηχανή που είναι όργανο του Θεού είναι ένα θέμα που αφορά τους άνοους οι οποίοι το παίζουν τρανοί και μεγάλοι.

Η επιστήμη λοιπόν ασχολείται αποκλειστικά με το matrix μέσα στο οποίο εγκλωβίστηκε ο θεάνθρωπος με το θνητό σώμα που ενδύθηκε στο κήτος της Γης, το στυγνόν σκοτάδι.

Η Φιλοσοφία ασχολείται αποκλειστικά με την αληθινή φύση και ουσία του Θεανθρώπου.

morfeas sky

Ο ιστός της Πηνελόπης (η ψυχή) και η αλληγορία του.

Το καλύτερο παράδειγμα είναι της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, αυτό με την ΠΗΝΕΛΟΠΗ (ψυχή) και το υφαντό της. (θνητό σώμα).

Ολη μέρα ύφαινε στον αργαλειό και το βράδυ το χαλούσε για να ξανακάνει την επομένη ημέρα το ίδιο. (Μια νέα μετενσάρκωση).

morfeas sky
....

Θα σας παραθέσω κάποια αποσπάσματα από τον Πλάτωνα σχετικά με την ψυχή και το σώμα που είπε ο Σωκράτης λίγο πριν του δώσουν να πιει το κώνειο.

Η ψυχή, λοιπόν, η αόρατη, οδηγείται σ έναν άλλο τόπο γενναίο και καθαρό και αόρατο, στον Άδη, δίπλα στον πανάγαθο και συνετό Θεό, όπου αν θέλει ο Θεός σε λίγο θα πάει και η δική μου ψυχή, αυτή σε εμάς, που είναι τέτοιου είδους και από τη φύση απαλλάσσεται από το σώμα.

Η δε ψυχή, άρα το αιδές, το εις τοιούτον τόπον έτερον οιχόμενον γενναίον και καθαρόν και αιδή, εις Αιδου ως αληθώς , παρά το αγαθόν και φρόνιμον θεόν, οι αν θεός θέλη, αυτίκα και τη εμή ψυχή ιτέον, αύτη δε δη ημίν η τοιαύτη και ούτω πεφυκυϊα απαλλαττόμενη του σώματος

(σημ: Ξεκάθαρα μας αναφέρει ότι Υπάρχει ο ένας Πανάγαθος Θεός και οι κατήγοροι του είχαν δίκιο που έλεγαν ότι "θεούς ου νομίζεις" ότι δηλαδή δεν θεωρεί τους Ολύμπιους ως θεούς, αφού ο Σωκράτης απέδιδε τις θείες ιδιότητες και την δημιουργό αιτία μόνον στον ένα Θεό, και όχι στους "θεούς" που τους θεωρούσε όπως και τους ανθρώπους της Γης ως κατασκευάσματα).

-Η ψυχή θα χαθεί μετά τον θάνατο  όπως λένε οι περισσότεροι; ρωτά ο Κέβης

-Αν Κέβη και Σιμμία καθαρά έχει απαλλαγεί, και δεν συμπαρασύρετε από το σώμα, κι αν βρίσκεται μέσα σε αυτό κατά την θέληση της κατά την διάρκεια της ζωής, αλλά το αποφεύγει κι όταν συναθρίζεται αυτή καθαυτή, κι αυτό πάντα προσπαθεί- γιατί τίποτε άλλο δεν είναι αυτό που ερευνά όταν φιλοσοφεί σωστά, παρά το πως με ευκολία θα φτάσει στο τέλος.

Η μήπως δεν είναι η φιλοσοφία η μελέτη του θανάτου;

-Από κάθε πλευρά βέβαια του απαντά ο Κέβης.

-Έτσι λοιπόν, καθώς είναι αόρατη, πηγαίνει σε αυτό που είναι το όμοιο της, δηλαδή το θεϊκό και το αθάνατο και φρόνιμο, κι εκεί όταν φτάσει υπάρχει γι'αυτήν η απόλυτη ευτυχία, καθώς έχει απαλλαγεί από την πλάνη και ανοησία και τους φόβους και τα άγρια πάθη κι όλα τα ανθρώπινα κακά, όπως ακριβώς λέγεται σύμφωνα με τους μυημένους , ότι τον υπόλοιπο χρόνο τον περνάει μαζί με τους θεούς; Κέβη; η όχι;

-Μα ναι μα τον Δία είπε ο Κέβης.  

-Νομίζω όμως ότι αν είναι μιαρή και ακάθαρτη, όταν απαλλαγεί από το σώμα, επειδή όσο είναι στο σώμα περιποιείται αυτό και το αγαπά και γοητεύτεται από αυτό κι από τις επιθυμίες του και τις ηδονές, ώστε τίποτε άλλο να μην της φαίνεται αληθινό, παρά ότι σχετίζεται με το σώμα, κι ό,τι θα μπορούσε να αγγίξει και να δει και να πιει και να φάει και να χρησιμοποιήσει προς ευχαρίστηση των γενετήσιων ορμών, σε αυτήν την ψυχή τα μάτια βλέπουν το σκοτάδι και δεν έχει επιλέξει την νόηση και τη φιλοσοφία, γι'αυτό και είναι συνηθισμένη στο μίσος και τον φόβο και στην αποφυγή, νομίζεις ότι αυτή η ψυχή που έχει έτσι, αυτή καθαυτή καθαρή θα απαλλαγεί από το σώμα;

-Με κανέναν τρόπο απάντησε ο Κέβης

Νομίζω, βέβαια, ότι έχει διαλυθεί από το σώμα κι από την επαφή και συνεύρεση με αυτό κι επειδή διαρκώς ήταν μαζί του κι επειδή το φρόντιζε αυτό υπερβολικά;

Βέβαια. 

Κι αυτό φίλε μου είναι ανάγκη να θεωρείται ότι είναι πλήρης και βαρύ και γήϊνο και ορατό.  Και γι'αυτό η ψυχή που έχει αυτά είναι βαριά και έλκεται πάλι στον χώρο των ορατών πραγμάτων από τον φόβο του αόρατου και του Άδη, όπως λέγεται,

περιπλανώμενη μέσα στα μνήματα και τους τάφους, γύρω από τα οποία και εμφανίζονται τα σκιώδη φαντάσματα των ψυχών, που είναι είδωλα των τέτοιου είδους ψυχών. Που δεν έχουν απελευθερωθεί καθαρές, αλλά μετέχουν ακόμα στον ορατό κόσμο, γι'αυτό και είναι ορατές.

-Φυσικό είναι αυτό, βέβαια, Σωκράτη.

-Φυσικότατο, Κέβη. Και φυσικά αυτές δεν είναι οι ψυχές των αγαθών, αλλά των φαύλων, που αναγκάζονται να πλανώνται γύρω από αυτά εξαιτίας της πρότερης κακής ανατροφής τους. 

Και περιπλανιόνται μέχρι αυτό το σημείο, ώσπου να ακολουθήσουν πάλι το σώμα κι επιθυμήσουν ξανά να βρεθούν σε ανθρώπινο κορμί.

Κι όπως είναι φυσικό, λαμβάνουν αυτόν τον χαρακτήρα που συνήθιζαν να έχουν και στην προηγούμενη ζωή τους.

-Ποιον χαρακτήρα εννοείς Σωκράτη;

-Αυτόν του κοιλιόδουλου και του υβριστή και του πότη, που συναντάς να βρίσκεται στα γαϊδούρια και φυσικά βρίσκεται σε τέτοιου είδους θηρία. Η δεν νομίζεις ότι είναι έτσι;

-Είναι φυσικό αυτό που λες Σωκράτη.

-Κι όσες έχουν προτιμήσει την αδικία και την τυρρανία και τις αρπαγές πηγαίνουν στα γένη των λύκων και των γερακιών και των αετών. Γιατί που αλλού θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι πάνε αυτές.

-Αναμφίβολα σε αυτά , είπε ο Κέβης.

-Κι εκείνος είπε (ο Σωκράτης) ότι είναι φανερό πως κι όλες οι άλλες ψυχές θα πάνε η καθεμία εκεί που συμφωνούν με την πρότερη σπουδή τους.

-Είναι φανερό, είπε ο Κέβης. Και πως όχι;

-Υπάρχουν , όμως, και κάποιοι πιο ευτυχείς ανάμεσα τους, κι αυτοί είναι που πηγαίνουν σε καλύτερο τόπο, όσοι με την κοινωνική  και την πολιτική αρετή ασχολήθηκαν, αυτό δηλαδή που λένε σωφροσύνη και δικαιοσύνη,  κι από συνήθεια και μελέτη τις απόκτησαν, όχι όμως, με τη φιλοσοφία και τη νόηση του Λόγου της ψυχής.

-Και πως είναι αυτοί ευτυχείς;

-Γιατί αυτοί είναι φυσικό να οδηγούνται πάλι σε μέρος πολιτισμένο και ήμερο, δηλαδή ανάμεσα στις μέλισσες ή τις σφήκες ή τα μυρμήγκια, ή ακόμα και στο ίδιο το ανθρώπινο γένος και να γίνονται από αυτούς μετρημένοι άνθρωποι.

-Φυσικά.

Στο γένος των θεών, όμως, αν κάποιος δεν έχει φιλοσοφήσει και δεν έχει ανέβει παντελώς καθαρός, δεν είναι δίκαιο να φτάσει άλλος από τον φιλομαθή.

Αλλά εξαιτίας αυτών, αγαπημένοι μου Σιμμία και Κέβη, οι πραγματικοί φιλόσοφοι απέχουν απ'όλες τις επιθυμίες του σώματος και καρτερούν και δεν παραδίδονται στους εαυτούς τους, όχι επειδή την καταστροφή της οικογένειας τους ή την φτώχεια, όπως ακριβώς κάνουν οι περισσότεροι που είναι φιλοχρήματοι.

Κι ούτε πάλι επειδή φοβούνται τον κόπο και την ατιμία και την αφάνεια, όπως ακριβώς οι αρχομανείς και αυτοί που αγαπούν τις τιμές, αργότερα απέχουν απ'αυτές.

-Γιατί δεν θα έπρεπε, Σωκράτη, είπε ο Κέβης.

-'Οχι, βέβαια, μα τον Δία, είπε ο Σωκράτης. Σε όσους, όμως Κέβη, υπάρχει κάποια φροντίδα για την ψυχή τους αλλά δε ζουν με την έγνοια του σώματος τους, ας πούμε ότι είναι οι τυχεροί, 

γιατί δεν έχουν την ίδια πορεία με τις άλλες ψυχές που δε γνωρίζουν από που έρχονται και θεωρούν ότι δεν πρέπει να κάνουν πράγματα αντίθετα με τη φιλοσοφία και μέσα από αυτή οδηγούνται στην απελευθέρωση και την κάθαρση, ακολουθώντας την, εκεί που αυτή οδηγεί.

-Πως Σωκράτη;

-Θα σας πω είπε ο Σωκράτης. Γιατί γνωρίζουν, είπε αυτός, όσοι αγαπούν τη μάθηση ότι, όταν η φιλοσοφία παραλάβει την ψυχή τους που άτεχνα είναι δεμένη και προσκολλημένη στο σώμα, την αναγκάζει, σαν να βρίσκεται έγκλειστη να εξετάζει όσα πραγματικά υπάρχουν, αλλά όχι αφ'εαυτής, κι ενώ κλυδωνίζεται μέσα στην αμάθεια, αντιλαμβάνεται λόγω της δεινότητας του εγκλεισμού τι πραγματικά επιθυμεί ακριβώς επειδή είναι δεμένη κι εγκλωβισμένη - 

λέω, λοιπόν, ότι οι φιλομαθείς γνωρίζουν ότι αφού τους παραλαμβάνει έτσι η φιλοσοφία, ηρεμεί η ψυχή τους και την παρηγορεί κι επιχειρεί να την λύσει, αποδεικνύοντας ότι η σκέψη που προέρχεται από τα μάτια είναι γεμάτη απάτη, όπως απάτη είναι ότι προέρχεται κι από τα αυτιά κι από όλες τις αισθήσεις, κι αφού τους πείθει (εννοεί η φιλοσοφία) να φύγουν από όλα αυτά κι ότι δεν είναι αναγκαίο να τα χρησιμοποιούν, η ίδια από μόνη της αυτοσυγκεντρώνεται και συναθροίζεται σε αυτό που πραγματικά είναι προτρέποντας τους και να μη πιστεύουν σε τίποτα άλλο παρά σε αυτήν την ίδια και σε αυτό που πραγματικά υπάρχει.

Γιατί αν εξετάζουν κάτι που είναι αλλιώτικο με κάτι άλλο, τίποτα δεν θα θεωρούν αληθινό. Γιατί το ένα είναι αισθητό και ορατό, ενώ το άλλο νοητό και αόρατο.

Κι αυτή αυτό το νοητό και αόρατο βλέπει. (η ψυχή).

Με αυτήν, λοιπόν, την απελευθέρωση, δεν πρέπει να θεωρείται ότι οφείλει να εναντιώνεται η ψυχή του πραγματικού φιλοσόφου κι έτσι απέχει από τις υλικές ηδονές και τις επιθυμίες και τις λύπες και τους φόβους, όσο μπορεί, επειδή συλλογίζεται ότι, 

όταν κάποιος σφόδρα αισθανθεί η φοβηθεί ή λυπηθεί, ή επιθυμήσει, καθόλου τέτοιο κακό δεν έπαθε από αυτά που κάποιος θα νόμιζε, για παράδειγμα να αρρώστησε ή να έχασε την περιουσία του εξ'αιτίας των επιθυμιών, αλλά το μεγαλύτερο και αίσχιστο κακό, αυτό παθαίνει και δεν το αντιλαμβάνεται.

-Και τι είναι αυτό, Σωκράτη, είπε ο Κέβης;

Ότι αναγκάζεται η ψυχή του κάθε ανθρώπου ταυτόχρονα να αισθάνεται υπερβολικά και να λυπάται υπερβολικά και να λυπάται και γι'αυτό να θεωρεί ότι πάσχει, κι αυτό είναι πραγματικότατο κι αληθέστατο, αλλά δεν είναι έτσι.

Γιατί αυτά είναι τα ορατά. Η όχι;

-Βέβαια.

Και σε αυτήν την περίπτωση δεν απορροφάται η ψυχή από το σώμα;

-Πως λοιπόν; 

Γιατί κάθε υλική ευχαρίστηση και λύπη είναι σαν το καρφί και καρφώνει την ψυχή μέσα στο κορμί και την τρυπά και την κάνει μέρος του σώματος και την κάνουν να νομίζει ότι αυτά είναι τα αληθινά, που λέει και το σώμα. 

Κι επειδή έχει την ίδια γνώμη με το σώμα και με τα ίδια πράγματα χαίρεται και νομίζω ότι αναγκάζεται να γίνεται ομότροπος και ομότροφος με αυτό, με αποτέλεσμα να μην φτάνει ποτέ στον Άδη, (Άδης: αμετάβλητος, αληθινός, αθάνατος, Αγαθός, αόρατος πνευματικός κόσμος), αλλά πάντα να είναι άρρηκτα δεμένη με το σώμα, με αποτέλεσμα αμέσως, όσο το δυνατόν ταχύτερα, να ξαναπέφτει σε άλλο σώμα (σημ: μας μιλά για μετενσάρκωση) κι εκεί να φυτρώνει σαν να είναι φυτεμένη κι επομένως να μην μετέχει σε αυτό που είναι θεϊκό και καθαρό και μοναδική αγνότητα.

-Πολύ αληθινά είναι όσα λες, είπε ο Κέβης, Σωκράτη.

-Εξ'αιτίας αυτών, λοιπόν, Κέβη, αυτοί που δίκαια αγαπούν τη μάθηση είναι συνετοί και ανδρείοι, κι όχι για αυτά που λένε οι πολλοί. Η δεν νομίζεις ότι είναι έτσι;

-Όχι, βέβαια, εγώ.

Όχι, βέβαια. Αλλά έτσι θα συλλογιζόταν η ψυχή του φιλόσοφου και δεν θα θεωρούσε ότι είναι αναγκαίο από την φιλοσοφία να την αποδεσμεύσει, κι αν εκείνη (η ψυχή) αποδεσμευόταν, αυτή θα παραδίδονταν στις υλικές απολαύσεις και στις λύπες κάνοντας πάλι έργο που θα την τραβούσε κάτω αντίθετα με τον ιστό της Πηνελόπης, αλλά (η φιλοσοφία) την προετοιμάζει με γαλήνη, ακολουθώντας τη λογική και πάντα βρίσκεται μέσα σε αυτή το αληθινό και το θεϊκό και το ανεξερεύνητο κοιτώντας και παίρνοντας τροφή από αυτό, θεωρεί ότι έτσι πρέπει να ζει, κι όταν πεθάνει και φτάσει σε αυτό που πραγματικά είναι, απαλλαγμένη από τα ανθρώπινα κακά.

(η αθάνατη ψυχή τρέφεται με την Νόηση, τα νοητά, τα αόρατα).

Και από αυτή την τροφή δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθεί (επειδή με αυτά ασχολείται), Σιμμία και Κέβη, ώστε να διασπαστεί την ώρα που απαλλάσσεται από το σώμα, επειδή θα την φυσήξουν οι άνεμοι και να χαθεί και να μην υπάρχει πια πουθενά.

Σημ: Ο ιστός της Πηνελόπης και η αλληγορία του.
Το καλύτερο παράδειγμα είναι της ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ, αυτό με την ΠΗΝΕΛΟΠΗ και το υφαντό της.

Ολη μέρα ύφαινε στον αργαλειό και το βράδυ το χαλούσε για να ξανακάνει την επομένη ημέρα το ίδιο. (Μια νέα μετενσάρκωση).

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ εχει αλληγορική ερμηνεία.

Τι πιστεύατε ότι η Πηνελόπη θα ύφαινε όλη μέρα και θα το κατέστρεφε το βράδυ και πάλι από την αρχή; Τόσο βλάκες ήταν οι Μνηστήρες; 

...............
.............................

συνέχεια:

Όταν είπε αυτά ο Σωκράτης, επικράτησε ησυχία, για αρκετή ώρα, καθώς κι αυτός ο ίδιος ο Σωκράτης κι οι περισσότεροι από εμάς δείχναμε να σκεφτόμαστε όσα είχαν ειπωθεί.
Κι ο Κέβης κι ο Σιμίας ελάχιστα μεταξύ τους συνομίλησαν.


Κι ο Σωκράτης μόλις το είδε αυτό ρώτησε:
Τι, είπε, δε νομίζετε ότι ικανοποιητικά ειπώθηκαν αυτά από εμάς;

Γιατί υπάρχουν ακόμα πολλές υποψίες και θέματα που θα μπορούσε κάποιος να σχολιάσει, μη διστάσετε κι οι ίδιοι να την πείτε και να το εξετάσετε, αν κάτι καλύτερο σας φαίνεται ότι θα μπορούσε να έχει ειπωθεί και βάλτε κι εμένα στη συζήτηση, αν νομίζετε ότι σε κάποιο καλύτερο συμπέρασμα θα μπορούσατε να φτάσετε μαζί μου.

Σημ: επειδή το κείμενο είναι πάρα πολλές σελίδες και δεν μπορώ να το γράψω ολόκληρο, θα σας επισημαίνω τα κυριότερα σύμφωνα με την δική μου κρίση.

Μας δίνεται η δυνατότητα λοιπόν μέσα από τις ερωτήσεις που γινόταν στον Σωκράτη, να μάθουμε ότι οι Έλληνες σοφοί Φιλόσοφοι,  πίστευαν στην αθανασία της ψυχής, του ανώτερου ιδεατού εαυτού μας, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει σήμερα. 

Απλά οι μαθητές του δεν γνώριζαν τα πάντα, γι'αυτό τα είχαν χαμένα, και για τον λόγο αυτό ήρθαν στον Σωκράτη, ώστε να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία από τις τελευταίες στιγμές του Σωκράτη και να πάρουν όση περισσότερη γνώση μπορούσαν.

morfeas sky